การทําสมาธิ

       การทําสมาธิ ที่ใช้ประจํา คือ ใช้ลมหายใจ เป็นตัวช่วยให้เห็นจิตผู้รู้ อยู่กับจิตผู้รู้ โดย ตรงที่รู้สึกกับลมหายใจ ให้รับรู้ถึง ความรู้สึกของลมหายใจเข้า ความรู้สึกของลมหายใจออก รู้สึก รับรู้ จนจิตตั้งมั่น รวมเด่นขึ้นมา จนเกิดภาวะ จิตเป็นหนึ่ง ทรงตัวเป็นผู้รู้ ถึงตรงนี้ จะปล่อยวางขันธ์จากหยาบไปละเอียด กายจะเบา จะเข้าไปเห็นความว่าง อย่าเข้าไปอยู่กับความว่างที่เห็น เพราะจะกลายเป็นภพว่างให้อยู่เพลิน ให้ สังเกตุดู ใครเป็นผู้รู้ความว่าง ผู้รู้ความว่างก็คือ จิตผู้รู้ ในขั้นนี้ให้อยู่กับจิตผู้รู้ สิ่งใดปรากฏให้เห็น ไม่ว่าจะเป็น กาย ใจ ใดๆ ก็แค่ให้ รับรู้ รับทราบ ไม่ตามเข้าไปดู จนจิตจะเริ่มเดินปัญญาได้เอง อัตโนมัติ จะเห็น เรื่องเกียวกับ กาย ใจ เห็นตรงนี้ไม่ใช้ความคิด แต่จะเป็น ความรู้ที่ผุดขึ้นมา ปรากฏขึ้นมาให้เห็นเอง ให้เจริญปัญญาอยู่ในขั้นนี้ไปเรื่อยๆ จะเริ่มเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ของ กาย ใจ มาให้เราได้รับรู้ จนใจเราปล่อยวางจากความยึดถือ ที่หลงผิด จะค่อยๆปล่อยวางไปเรื่อย ตามปัญญาที่เจริญ

ภาพ พระธาตุอินทร์แขวน จำลอง จ.ลำพูน