Ep 26 มันไม่มีอะไร เลย จะละมันอย่างไร

พาหิยะ ! เธอจงเห็นสักแต่ว่าเห็น
จงฟังสักแต่ว่าฟัง และจงรู้สักแต่ว่ารู้
ด้วยอาการอย่างนี้ เธอจักไม่มีในโลกนี้
และในโลกไหน ๆ นั่นคือที่สุดแห่งทุกข์

----------------------

“อาวุโส !” พระนารทะกล่าว
ข้าพเจ้ายินดีนำเรื่องของท่านพาหิยะ
มาเล่าสู่ท่านผู้มีอายุฟังเท่าที่ข้าพเจ้าทราบ
ท่านพาหิยะมีประวัติที่น่าสนใจ
เป็นที่ตั้งแห่งความสังเวชสลดจิตท่านหนึ่ง
และน่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีของผู้ประมาท
มาแต่เบื่องต้นแล้วกลับตนในภายหลัง
........

“สมัยหนึ่ง ประชาชนชาวสุปปารกะ
พากันแตกตื่นชื่นชมนักพรตหนุ่มผู้หนึ่ง
ซึ่งมีแต่ท่อนไม้แห้งผูกด้วยเปลือกปอ
เป็นเครื่องพันกาย ไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์
อย่างอื่นอีกเลย เขามีมือถือกระเบื้อง
รูปกลม ๆ เป็นภาชนะอาหาร
เที่ยวเดินภิกขาจาร
จากประตูเรือนนั้นสู่ประตูเรือนนี้
และจากประตูเรือนนี้สู่ประตูเรือนโน้น
......

อาการที่สำรวม มีสายตาทอดลงต่ำ
และเคร่งขรึมพูดน้อยประกอบกับ
ลักษณะอันแปลกประหลาดของเขา
ทำให้คนทั้งหลายมองดู
ด้วยความนิยมชมชื่น
และเรียกเขาว่า “พระอรหันต์”
.......

ก่อนหน้านี้เพียงเล็กน้อย
ท่ามกลางมหาสมุทร
ซึ่งบ้าระห่ำด้วยคลื่นลม

สำเภาลำหนึ่งค่อย ๆ แล่น
ฝ่าเกลียวคลื่นเข้าสู่ฝั่ง
..........

แต่มันทนต่อการกระแทกกระทั้น
ของกระแสคลื่น ซึ่งโหมเข้ามา
เหมือนภูเขาไม่ไหวจึงแตกทำลายลง
เสียงร่ำไห้ระงมของผู้อาศัยมาในเรือ
เคล้าไปกับเสียงคลื่นลม
และแล้วก็ละลายไปในมหาสมุทรนั่นเอง

คนเป็นจำนวนมากจมลง
และกลายเป็นเหยื่อของ
มัจฉาปาณกชาติในท้องทะเล