หลงสภาวะ

หลงสภาวะ
หลงสภาวะเกิดได้อย่างไร ??
หลงสภาวะเกิดได้จาก นักภาวนาไปคิดเอาเองว่า สภาวะอย่างนี้ถูกแล้ว สภาวะอย่างนี้ดีแล้ว สภาวะอย่างนี้ทำแล้วก้าวหน้าได้เร็วกว่าในการบรรลุมรรคผล
เมื่อนักภาวนาเข้าใจไปอย่างนั้น ก็พยายามจะทำจิต บังคับจิต ดึงจิต ให้ไปตั้งอยู่ที่สภาวะน้้น ๆ
ก็เลยเกิดการหลงสภาวะขึ้นมา
เป็นธรรมชาติของจิตที่ยังมีอวิชชาปกคลุมอยู่ เมื่อมีการใช้จิต บังคับจิต ดึงจิต ผลที่ตามมา ก็คือ พลังงานที่คลุมจิตจะหนาแน่นขึ้น และ มโน จะขุ่นมัวมากขึ้น
ส่วนผลทีตามมานั้น เมื่อจิตไม่สดใส จิตถูกใจงาน จิตจะถูกปิดกั้นจากการโผล่งรู้ในธรรม
แต่ถ้าถามว่า ไม่ควรทำอย่างนี้ใช้ใหม ผมก็ตอบว่า ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ต้องดูจังหวะและสถานการณ์ด้วย เพราะการทำอย่างนั้น อาจเป็นสมถะภาวนาได้ที่ทำจิตที่กำลังขุ่นมัวจนมืดมืดให้สงบระงับลงได้ แต่ถ้าจิตดีอยู่แล้ว ก็ไม่ควรจะกระทำ เพราะยิ่งกระทำ จิตที่ดีแล้วก็จะกลับมาขุ่นมัวขึ้นได้
ในการภาวนาน้้น เมื่อนักภาวนาได้ภาวนาไปและได้พบกับสภาวะธรรมต่าง ๆ มากขึ้น เมื่อรู้จักสภาวะธรรมใหม่ๆ เหล่านั้นแล้ว สิ่งหนึ่งทีนักภาวนาไทยมักจะเป็นกันก็คือ การเข้าใจว่า สภาวะธรรมถ้าตั้งอยู่อย่างนั้นได้ตลอด ได้นาน จะเป็นผลดี จึงพยายามใช้จิต บังคับจิต เคลื่อนจิต ให้ไปอยู่ในสภาวะธรรมแบบนั้นๆ ซึ่งเป็นการเข้าใจที่คลาดเคลื่่อนของตัวนักภาวนาเอง
ในการรู้แจ้งในธรรมนั้น จะเกิดได้จากตอนที่จิตอยู่ในสภาวะแห่งการไร้คิด ไร้การตั้งใจในการกระทำ แต่ยังถึงพร้อมด้วยสติสัมปชัญญะ จิตจะโผล่งธรรมแท้ออกมา ให้จิตเองมีการปฏิวัติตนเอง พร้อมกับแสงแห่งจิตที่เจิตจ้าออกมามากขึ้น (<<<--- จากข้อความนี้ ท่านจะเห็นว่า การใช้จิต บังคับจิต เคลื่อนจิตให้ไปอยู่ที่ที่นักภาวนาต้องการ ล้วนแต่ขัดขวางการเกิดแห่งการโผล่งในธรรมทั้งสิ้น )
นักภาวนาที่ฉลาด เมื่อเข้าใจกลไกแห่งการโผล่งในธรรมของจิต ก็จะฝึกฝนการภาวนาให้ใกล้เคียงธรรมชาติของจิตที่เป็นอิสระ ปลอดโปร่งใจ ซึ่งเทคนิคนี้ก็แล้วแต่ละบุคคลที่จะคิดค้นขึ้นมาเอง
ในกฏ 3 ข้อที่ผมเคยกล่าวไว้ ล้วนแล้วแต่เป็นประสบการณ์ที่ผมพบและนำมาคิดขึ้นเพื่อบอกเป็นแนวทางแก่นักภาวนาเพื่อให้เข้าถึงกลไกแห่งธรรมขาติของจิตเพื่อพร้อมในการโผล่งรู้ในธรรม
ผมเชื่อว่า ผมเขียนลอย ๆ อย่างนี้ นักภาวนาที่ยังไม่พบก้บการหลงสภาวะก็จะอ่านแบบลอย ๆ เช่นกัน มองประเด็นที่ผมเขียนไม่ออก แต่พอท่านหลงสภาวะเมื่อไร ภาวนาไปไม่ก้าวหน้าสักที ถ้าท่านเกิดมาอ่านในโอกาสหน้า ท่านก็จะเข้าใจในสิ่งที่ผมบอกท่านในบทความนี้
*****
หนักแน่นในสติสัมปชัญญะ
จิตหยุดคิดได้เมื่อไร ธรรมก็จะปรากฏให้จิตเห็นได้เอง