การจัดตั้งสถานีโทรทัศน์ภาคประชาชน ตอนที่ 1
การจัดตั้งสถานีโทรทัศน์ภาคประชาชน ตอนที่ 2
การจัดตั้งสถานีโทรทัศน์ภาคประชาชน ตอนที่ 3
การจัดตั้งสถานีโทรทัศน์ภาคประชาชน ตอนที่ 4
ขั้นตอนการตั้งค่าโปรแกรม Wirecast
การตั้งค่าโปรแกรม Wirecast สำหรับออกอากาศ
พุทธศาสนสุภาษิต
ปญฺญา โลกสฺมิ ปชฺโชโต ปัญญาเป็นแสงสว่างในโลก ปญฺญา นรานํ รตนํ ปัญญาเป็นรัตนะของนรชน ปญฺญาว ธเนน เสยฺโย ปัญญาเทียวประเสริฐกว่าทรัพย์ ปญฺญาชีวีชีวิตมาหุ เสฏฺฐํ ปราชญ์กล่าวชีวิตของผู้เป็นอยู่ด้วยปัญญาว่าประเสริฐสุด ปญฺญายตฺถํ วิปสฺสติ คนย่อมเห็นเนื้อความด้วยปัญญา ปญฺญา หิ เสฏฺฐา กุสลา วทนฺติ นกฺขตฺตราชาริว ตารกานํ สีลํ สิรึ จาปิ สตญฺจ ธมฺโม อนฺวายิกา ปญฺญวโด ภวนฺติ คนฉลาดกล่าวว่าปัญญาประเสริฐ เหมือนพระจันทร์ประเสริฐ กว่าดาวทั้งหลาย แม้ศีลสิริและธรรมของสัตบุรุษ ย่อมไปตามผู้มีปัญญา ยสํ ลทฺธาน ทุมฺเมโธ อนตฺถํ จรติ อตฺตโน อตฺตโน จ ปเรสญฺจ หึสาย ปฏิปชฺชติ คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้วย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติเพื่อเบียดเบียน ทั้งตนและผู้อื่น มตฺตาสุขปริจฺจาคา ปสฺเส เจ วิปุลํ สุข จเช มตฺตาสุขํ ธีโร สมฺปสฺสํ วิปุลํ สุขํ ถ้าพึงเห็นสุขอันไพบูลย์ เพราะยอมเสียสละสุขส่วนน้อย ผู้มีปัญญาเล็งเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็ควรสละสุขส่วนน้อยเสีย ปญฺญวนฺตํ ตถาวาทึ สีเลสุ สุสมาหิตํ เจโตสมถมนุยุตฺตํ ตํ เว วิญฺญู ปสํสเร ผู้รู้ย่อมสรรเสริญคนมีปัญญา พูดจริง ตั้งมั่นในศีล ประกอบความสงบใจนั้นแล
พุทธศาสนสุภาษิต
อิธ โสจติ เปจฺจ โสจติ ปาปการี อุภยตฺถ โสจติ โส โสจติ โส วิหญฺญติ ทิสฺวา กมฺมกิลิฏฺฐมตฺตโน ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่าเศร้าโศกในโลกทั้งสอง เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน จึงเศร้าโศกและเดือดร้อน อุทพินทุนิปาเตน อุทกุมฺโภปิ ปูรติ อาปูรติ พาโล ปาปสฺส โถกํ โถกํปิ อาจินํ แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด คนเขลาสั่งสมบาปแม้ทีละน้อย ๆ ก็เต็มด้วยบาปฉันนั้น ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส หเรยฺย ปาณินา วิสํ นาพฺพณํ วิสมนฺเวติ นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต ถ้าฝ่ามือไม่มีแผล ก็พึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้ ยาพิษซึมเข้าฝ่ามือไม่มีแผลไม่ได้ฉันใด บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น
พุทธศาสนสุภาษิต
ปุญฺญํ โจเรหิ ทูหรํ บุญอันโจรนำไปไม่ได้ ปญฺญํ สุขํ ชีวิตสงฺขยมฺหิ บุญนำสุขมาให้ในเวลาสิ้นชีวิต สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย ความสั่งสมบุญ นำสุขมาให้ ปุญฺญานิ ปรโลกสฺมึ ปติฏฺฐา โหนฺติ ปาณินํ บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกหน้า อิธ นนฺทติ เปจฺจ นนฺทติ กตปุญโญฺ อุภยตฺถ นนฺทติ ปุญฺญํ เม กตนุติ นนฺทติ ภิยฺโย นนฺทุติ สุคตึ คโต ผู้ทำบุญแล้วย่อมยินดีในโลกนี้ ตายแล้วย่อมยินดีชื่อว่ายินดีในโลกทั้งสอง เขาย่อมยินดีว่าเราทำบุญไว้แล้ว ไปสู่สุคติย่อมยินดียิ่งขึ้น ปญฺญญฺ ปริโส กยิรา กยิราถนํ ปุนปฺปุนํ ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย ถ้าบุรุษจะพึ่งทำบุญ ควรทำบุญนั้นบ่อย ๆ ควรทำความพอใจในบุญนั้น การสั่งสมบุญนำความสุขมาให้
พุทธศาสนสุภาษิต
อตฺตโนปิ ปเรสญฺจ อตฺถาวโห ว ขนฺติโก สคฺคโมกฺขคมํ มคฺคํ อารุฬฺโห โหติ ขนฺติโก ผู้มีขันติ ชื่อว่านำประโยชน์มาให้ ทั้งแก่ตนทั้งแก่ผู้อื่น ผู้มีขันติ ชื่อว่าเป็นผู้ขึ้นสู่ทางไปสวรรค์และนิพพาน เกวลานํปิ ปาปานํ ขนฺติ มูลํ นิกนฺตติ ครหกลหาทีนํ มูลํ ขนฺติ ขนฺติโก ขันติ ย่อมตัดรากแห่งบาปทั้งสิ้น ผู้มีขันติชื่อว่าย่อมขุดรากแห่งความติเตียนและการทะเลาะกันได ขนฺติโก เมตฺตวา ลาภี ยสสฺสี สุขสีลวา ปิโย เทวมนุสฺสานํ มนาโป โหติ ขนฺติโก ผู้มีขันตินับว่ามีเมตตา มีลาภ มียศ และมีสุขเสมอ ผู้มีขันติเป็นที่รักที่ชอบใจของเทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย สตฺถุโน วจโนวาทํ กโรติเยว ขนฺติโก ปรมาย จ ปูชาย ชินํ ปูเชติ ขนฺติโก ผู้มีขันติ ชื่อว่าทำตามคำสอนของพระศาสดา และผู้มีขันติ ชื่อว่าบูชาพระชินเจ้าด้วยบูชาอันยิ่ง
พุทธศาสนสุภาษิต
จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ จิตที่ฝึกแล้วนำสุขมาให้ จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ จิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้ วิหญฺญตี จิตฺตวสานุวตฺตี ผู้ประพฤติตามอำนาจจิตย่อมลำบาก เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข พึงรักษาจิตของตน เหมือนคนประคองบาตรที่เต็มด้วยน้ำมัน ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ อนวัฏฺจิต จิตฺตสฺส สทฺธมฺมํ อวิชานโต ปริปฺวลปสาทสฺสุ ปญฺญา น ปริปูรติ เมื่อจิตไม่มั่นคง ไม่รู้พระสัทธรรม มีความเลื่อมใสเลื่อนลอย ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์
พุทธศาสนสุภาษิต
จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ จิตที่ฝึกแล้วนำสุขมาให้ จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ จิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้ วิหญฺญตี จิตฺตวสานุวตฺตี ผู้ประพฤติตามอำนาจจิตย่อมลำบาก เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข พึงรักษาจิตของตน เหมือนคนประคองบาตรที่เต็มด้วยน้ำมัน ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ อนวัฏฺจิต จิตฺตสฺส สทฺธมฺมํ อวิชานโต ปริปฺวลปสาทสฺสุ ปญฺญา น ปริปูรติ เมื่อจิตไม่มั่นคง ไม่รู้พระสัทธรรม มีความเลื่อมใสเลื่อนลอย ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์
พุทธศาสนสุภาษิต
จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ จิตที่ฝึกแล้วนำสุขมาให้ จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ จิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้ วิหญฺญตี จิตฺตวสานุวตฺตี ผู้ประพฤติตามอำนาจจิตย่อมลำบาก เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข พึงรักษาจิตของตน เหมือนคนประคองบาตรที่เต็มด้วยน้ำมัน ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ อนวัฏฺจิต จิตฺตสฺส สทฺธมฺมํ อวิชานโต ปริปฺวลปสาทสฺสุ ปญฺญา น ปริปูรติ เมื่อจิตไม่มั่นคง ไม่รู้พระสัทธรรม มีความเลื่อมใสเลื่อนลอย ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์
พุทธศาสนสุภาษิต
จิตฺตํ ทนฺตํ สุขาวหํ จิตที่ฝึกแล้วนำสุขมาให้ จิตฺตํ คุตฺตํ สุขาวหํ จิตที่คุ้มครองแล้วนำสุขมาให้ วิหญฺญตี จิตฺตวสานุวตฺตี ผู้ประพฤติตามอำนาจจิตย่อมลำบาก เตลปตฺตํ ยถา ปริหเรยฺย เอวํ สจิตฺตมนุรกฺเข พึงรักษาจิตของตน เหมือนคนประคองบาตรที่เต็มด้วยน้ำมัน ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเย ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ อนวัฏฺจิต จิตฺตสฺส สทฺธมฺมํ อวิชานโต ปริปฺวลปสาทสฺสุ ปญฺญา น ปริปูรติ เมื่อจิตไม่มั่นคง ไม่รู้พระสัทธรรม มีความเลื่อมใสเลื่อนลอย ปัญญาย่อมไม่บริบูรณ์
วันเสาร์ที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2555
สถานีโทรทัศน์ภาคประชาชน โดย สุชาติ พรมมี ตอนที่ 1
15:10
bandon
การใช้งานโปรแกรมออกอากาศโทรทัศน์ออนไลน์ Wirecast ตอนที่ 1
การใช้งานโปรแกรมออกอากาศโทรทัศน์ออนไลน์ Wirecast ตอนที่ 2
การใช้งานโปรแกรม BoinxTV ตอนที่ 1
การใช้งานโปรแกรม BoinxTV ตอนที่ 2
การใช้งานโปรแกรม BoinxTV ตอนที่ 3
วันพฤหัสบดีที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2555
ต่างคนต่างมอง by Dhammakapolokikku
11:54
bandon
ถ้าจิตหมองแล้วไซร้ มันก็ย่อมเป็นกิเลสซี ข้าพเจ้าก็ไปนึกทบทวน อ๊ะ...ความโลภ คงไม่ใช่แน่ ความโกรธ ก็คงไม่ใช่อีก แน่นอนเลยมันเหลืออยู่ตัวเดียว โมหะ-ความหลงแน่ ๆ
ทีนี้มันหลงกันอย่างไรล่ะ ความหลง คือ เห็นผิดจากทำนองคลองธรรม แต่ลึกลงไปแล้ว คือ เห็นค้านกับไตรลักษณ์ ละเอียดลงไปอีก ก็เห็นผิดไปจากอริยสัจ ๔
ข้าพเจ้าคงจะไม่ลงไปถึงอริยสัจ มันจะเว่อร์เกินไป แค่ตอบเม้นท์ ไม่ตอบเม้นท์ แค่เนี้ยะ ไล่ไปถึงอริยสัจ เชียว (แต่ความจริงก็ไล่ไปให้ถึงได้นะ)
พิเคราะห์ดูเหตุแห่งทุกข์นั้น น่าจะมาจาก พรหมวิหาร ๔ ได้แก่ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา คงพอทราบกันดีอยู่ ทีนี้มาดูลักษณะของคุณไอ้แป้น คุณไอ้แป้นเป็นคนที่เจริญเมตตาพรหมวิหารธรรม หรือ ความรักในเพื่อนมนุษย์ อยากให้เขามีความสุข เป็นปกติ
ดูจากการ์ตูนที่คุณไอ้แป้นวาด โดยเอาตัวเอง เป็นตัวเดินเรื่อง เอานิสัยเสีย ๆ ของตัวเองมาแฉ เขียนเป็นการ์ตูนตลกโปกฮา นั่นเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่า คุณไอ้แป้นลงทุนเอาตัวเอง เป็นตัวตลก เพื่อต้องการเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ผ่านทางคอมเม้นท์ ของเพื่อน ๆ ชาว exteen และผู้แวะเวียนมาเยี่ยมเยียน จากที่อื่น ๆ
ในเมตตาพรหมวิหารนั้น มีสิ่งหนึ่งแฝงมาอย่างแนบเนียน และเบาบาง จนแทบไม่รู้สึก และมองไม่ออก สิ่งนั้นคือ สักกายทิฏฐิ-ความรู้สึกว่าเป็นเรา เป็นของเรา อ่านแล้วอาจจะงงว่า อะไรคือความรู้สึกว่าเป็นเรา เป็นของเรา ถ้าเปลี่ยนคำแปลเป็น ความรู้สึกว่ามีตัวตน จะเข้าใจง่ายกว่าไหม สักกายทิฏฐินั้น แนบแน่นกับเรา เหมือนเงาตามตัว ไม่ว่า เราจะทำตัวเช่นไร มันก็ติดตามเราไปได้เสมอ
สักกายทิฏฐิของคุณไอ้แป้น จะแปลกกว่าชาวบ้านสักหน่อย ชาวบ้านเขาพยายามทำตัวเองให้ดูดี มีคุณค่า น่านับถือ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี แต่ของคุณไอ้แป้นกลับตรงกันข้าม คือ ใครจะมองข้ายังไง ข้าไม่สนหรอก ขอให้เขาได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ก็พอใจ ตรงนั้นละ ที่สร้างตัวตนของคุณไอ้แป้นขึ้นมา กลายเป็นว่า ทุกคนรับรู้ตัวตนของคุณไอ้แป้นว่า เป็นคนวาดการ์ตูน เป็นตัวตลก เป็นคนมีอารมณ์ขัน ทุกคนสามารถนึกภาพของคุณไอ้แป้นขึ้นมาได้ว่า หน้าตาคงเป็นอย่างนั้น ๆ ผิวคล้ำเป็นนิโกร ขนจมูกยาว พอ ๆ กับ ขนจักกะแร้ กินเก่ง กระเพาะคราก และหัวเราะร่าได้ตลอดเวลา ทั้งที่ความจริงคุณไอ้แป้นเอง อาจนิยามตัวเองไปอีกอย่างหนึ่ง ส่วนใหญ่ตัวตลก ดาราตลก นักแสดงคาเฟ่ ชีวิตจริงไม่ได้เฮฮาเหมือนตอนอยู่บนเวที บนจอโทรทัศน์ หรือหน้า exteen บนจอคอมฯ
การที่คนอื่นมีภาพของคุณไอ้แป้น และคุณไอ้แป้นเอง ก็นิยามความเป็น"ไอ้แป้น" นั่นแหละ คือ สักกายทิฏฐิ อัตตา หรือ ตัวตน หรือ
การมีตัวตนบนโลกไซเบอร์ หรือที่ไหนก็ตามแต่ในโลกนี้ จักรวาลนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เป็นเรื่องธรรมด๊า...ธรรมดา ไม่ใช่เรื่องน่าทุกข์แต่อย่างใด สิ่งที่เป็นทุกข์ คือ ตัวอุปาทาน ต่างหาก แล้วอุปาทานคืออะไร?
ความจริงแล้ว ถ้าไปศีกษาให้ดี พรหมวิหารธรรม มี ๔ ตัว ครับ และตัวที่สำคัญที่สุด หาในศาสนาอื่นไม่ค่อยเจอ คือ "อุเบกขาพรหมวิหารธรรม" ครับ ตัวอุเบกขา หรือ ปล่อยวาง วางเฉย นี่ละครับ ที่ทำให้เรามีความสุข และไม่ต้องมาคอยกังวลว่า การตอบเม้นท์ หรือ ไม่ตอบเม้นท์ เป็นการละกิเลสหรือเปล่า
ยกตัวอย่างกรณีคุณไอ้แป้น เธอเจริญเมตตาพรหมวิหารธรรม อยากให้คนอื่นยิ้ม อยากให้คนอื่นหัวเราะ เธอก็ทำสำเร็จแล้ว ดูจากการมีเม้นท์เข้ามามากมาย จนตอบไม่หวาดไม่ไหว ซึ่งตรงนี้ถ้ามองด้วยปัญญา ก็จะเห็นว่า ก็เราตอบไม่ไหวจริง ๆ นี่หว่า ไม่ได้แกล้ง เราก็อยากตอบทุกคนนั่นแหละ อยากดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด ตอบแทนที่เขาอุตส่าห์เข้ามาชมบล็อกของเรา แต่ในเมื่อมันเกินความสามารถ ก็ต้อง อุเบกขา หรือ ปล่อยวาง ครับ
ตรงนี้คุณตุ้มเป๊ะ ก็ได้เข้ามาตอบก่อนแล้ว ถึงอุเบกขาพรหมวิหารธรรม แต่ไม่ได้ใช้เทคนิคคอลเทอมอย่างที่ข้าพเจ้าทำ ด้วยการเม้นท์ว่า ของคุณแป้นคนมาเม้นท์เยอะ คนมาเม้นท์เค้าคงเข้าใจว่าเป็นไม่ได้ที่คุณแป้นจะไปตอบกลับทุำกๆคน ตรงนี้ถ้าน้อมใจเชื่อตาม หรือเห็นด้วยปัญญาว่า "เออ...จริงแฮะ" กิเลสโมหะ-ความหลง (หลงยึดนั่นยึดนี่) จะหายไป
ไหน ๆ ก็ว่าธรรมะมาเสียยาวขนาดนี้ ถ้ามีประโยชน์แค่เพียง เป็นการละกิเลสหรือเปล่า ประโยชน์ก็คงจะน้อยเกินไป เรามาว่ากันต่อไปอีกสักนิด เกิดมันไม่ใช่การเม้นท์ล่ะ เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ สาหัสกว่านี้ เราจะทำอย่างไร จะละอุปาทานอย่างไร
ยกตัวอย่างเช่น กรณีคุณไอ้แป้น วันดีคืนดี ก็มีคนเข้ามาเม้นท์หยาบคาย เม้นท์เสีย ๆ หาย ๆ หรือมีคนอิจฉา ว่าได้ขึ้นฮ็อตโพสต์บ่อยเหลือเกิน มาเม้นท์แดกดัน เสียดสี ความทุกข์มันจะไม่ใช่แค่ความกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้แล้ว แต่เพิ่มระดับขึ้นไปจนเทียบกันไม่ได้
แต่ถ้าว่าถึงกลไกการเกิดทุกข์ มันก็คงเดิมครับ ไม่ว่า เรื่องราวจะหนักหนาสาหัส ซับซ้อนซ่อนเงื่อนแค่ไหน กลไกการเกิดทุกข์ ก็จะคงเดิม นั่นคือ เกิดจากอุปาทาน ยึดมั่นถือมั่น ในตัวตนของเรา หรือ สักกายทิฏฐิ นั่นเอง ยึดมาก ก็ทุกข์มาก
มีหลากหลายวิธีในการมองครับ ขึ้นอยู่กับว่า มองแบบไหนแล้วถูกจริตเรา ลองแนะให้สักสองสามอย่าง
๑. มองเป็นไตรลักษณ์ ทุกอย่างในโลก ล้วนมีสามัญญลักษณะ ร่วมกันอยู่ ๓ ประการ นั่นคือ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ทุกขัง คือ เป็นทุกข์ หรือ ทนอยู่ในสภาพเดิมได้ยาก อนิจจัง คือ ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง ไปตามเหตุ และปัจจัย อนัตตา คือ สุดท้าย ทุกสิ่งก็สลายตัวหมด น้อมเข้ามาหาคุณไอ้แป้น ก็คือ มองว่า ตัวตนบนโลกไซเบอร์ของ "ไอ้แป้น" มันทนอยู่สภาพเดิมได้ยาก มันเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน (บางวัน มุกอาจจะแป่่ก ภาพการ์ตูนอาจจะสวยขึ้น หรือแย่ลง) และสุดท้ายตัวตนของ "ไอ้แป้น" ก็อาจจะหายไป คือ เซิร์ฟเวอร์ล่ม น้ำท่วมกรุงเทพฯ คุณไอ้แป้นหมดไฟเขียนต่อ หรือ อะไรก็แล้วแต่ วันหนึ่งมันต้องเกิดขึ้นอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่มีสิ่งใดในโลกคงอยู่ถาวร ฉะนั้น ถ้ายอมรับในกฎของไตรลักษณ์ การที่มีคนเข้ามาเม้นท์ด่า ทั้งที่ไม่มีมูลความจริง ก็ไม่ใช่เรื่องน่าทุกข์ร้อนอะไร เพราะความเห็นของคนไม่เที่ยง วันหนึ่งเขาอาจจะชอบการ์ตูนของเรา อีกวันเขาอาจจะเกลียด ก็ในเมื่อมันไม่เที่ยงสักอย่าง จะไปเอาอะไรกับมัน ความคิดที่เห็นว่ามันเที่ยงนั่นแหละ ทำให้เกิดทุกข์ ทุกข์ว่ามันจะต้องเรียกเสียงฮาได้ตลอดไป การมองเป็นไตรลักษณ์ ภาษาเป็นทางการ เรียกว่า ไตรลักษณญาณ
๓. มองเทียบกับคนอื่นที่เป็นคนดีกว่าเรา แต่ถูกด่าว่า ได้รับผลเลวร้ายกว่าเรา อาจจะมองคนใกล้ตัว ใกล้บ้าน เพื่อนฝูง พี่น้อง ญาติ พ่อแม่ ใครก็ได้ ที่เขาทำความดีมากกว่าเรา แต่ผลที่ได้กลับเป็นตรงกันข้าม ในที่นี้ลองยกตัวอย่าง พระพุทธเจ้า ก็แล้วกัน มีใครปฏิเสธบ้างว่า พระพุทธเจ้าเป็นผู้ประเสริฐ ดีอย่างชนิดหาใครเสมอเหมือนได้ยาก พระสมัยนี้ อยากให้ไปเทศน์ ต้องมีกัณฑ์เทศน์ ต้องมีซอง ต้องมีราชรถมาเกย ต้องมีโน่นมีนี่ พระพุทธเจ้ามีอะไรครับ เวลาจะไปเทศน์โปรดใคร ท่านต้องเดินไปเองนะครับ ทรัพย์สินกัณฑ์เทศน์อะไรก็ไม่เคยมี และไม่เคยเลือกว่า จะไปโปรดคนจน หรือ คนรวย บางทีถ้าต้องเลือกระหว่างเข้าไปฉันในวัง กับไปโปรดคนยากจน ที่มีโอกาสได้มรรคผล ท่านยังไม่เสด็จเข้าวัง แต่ไปโปรดคนยากจนแทนเลย พระองค์ดีขนาดนี้ กระนั้น ก็ยังมีคนนินทา ให้ร้าย พระพุทธเจ้า มีคนอิจฉา จ้างคนมาด่าจนพระอานนท์ทนไม่ไหว ชวนพระศาสดาหนีไปเมืองอื่น มีคนคิดจะปลงพระชนม์ มีคนทำร้ายจนห้อพระโลหิต เอ๊ะ...แล้วเราดีเท่าพระพุทธเจ้าหรือยัง พุทโธ่... ถ้ายังไม่ดีเท่าพระพุทธเจ้า ทำไมเสียงนินทาแค่นี้ทนไม่ได้
๔. มองว่ามันเป็นแค่ โลกธรรม โลกธรรม ๘ คือ ธรรมของโลก มีอยู่เฉพาะบนโลก เราจากโลกนี้ไปแล้ว เราก็ทิ้งมันไว้ในโลก เอาไปด้วยไม่ได้ นั่นคือ มีลาภ เสื่อมลาภ มียศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข ทุกข์ ๘ อย่างนี้ ท่านแนะว่า มันเข้ามา ก็อย่าไปยินดียินร้าย คนเรามักจะดี๊ด๊าเวลาได้รับสิ่งดี ๆ เช่น ได้ลาภ น้ำตก หรือ ส้มตำ, ได้ยศ, ได้รับการสรรเสริญ (ได้เม้นท์ตูมเลย), หรือ ได้สุข แต่พอสิ่งไม่ดี เช่น เสื่อมลาภ, เสื่อมยศ, นินทา, ทุกข์ เข้ามาก็ทำหน้าเหี่ยว คอตก หมดอาลัยตายอยาก ความจริงแล้ว พระพุทธเจ้าว่า ทั้ง ๘ อย่างนี้เสมอกันครับ ถ้าเรายังดี๊ด๊ากับความสุข ถึงเวลาความทุกข์เข้ามา เราก็จะเหี่ยวสิ้นราศี ครับ ท่านจึงแนะให้ว่า แม้เวลาสุขเข้ามา ก็เฉยเสีย คราวนี้พอทุกข์เข้ามา มันจะเฉยเองครับ ไม่ต้องไปพยายามเฉย เพราะเราเฉยกับสุขเสียแล้ว ทุกข์มันก็เฉยตามไปเอง
๕. มองเป็นมรณานุสสติ คิดว่า อีกไม่เกินร้อยปีข้างหน้า มีวิธีมองเป็นหมื่นเป็นแสนครับ อย่างลึกลงไป มองว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เขาด่า เขาด่าร่างกายของเรา แต่ความจริงเราเป็นจิต เขาด่าจิตเราไม่ได้ ก็มองได้ สุดแท้แต่ว่า เราจะชอบแบบไหน แบบไหนทำให้เราละความยึดมั่นถือมั่นได้
การมองไม่ใช่ว่า จู่ ๆ พอความทุกข์บุกเข้ามา ค่อยมาเริ่มหัดมองนะครับ ถึงตอนนั้นมันเกือบจะสายไปแล้วละครับ ความทุกข์มันทะลุทะลวงเข้าไปในใจ จนยากจะห้ามได้ คนเราพอความทุกข์เข้าครอบงำจิตใจแล้ว บางทีสติหลุด ปัญญาหายครับ มัวแต่ทุกข์โศกเศร้า ข้อปฏิบัติ ข้อแนะนำอะไรที่เคยรู้ ลืมหมดสิ้น นึกไม่ออก
ข้อแนะนำคือ ให้เจริญอยู่เนือง ๆ ครับ ถ้าจะมองเป็นไตรลักษณ์ ก็มองทุกอย่างเป็นไตรลักษณ์ให้หมด ไม่มีอะไรเที่ยงสักอย่าง พ่อด่า ก็ไม่เที่ยง แม่ด่า ก็ไม่เที่ยง เจ้านายด่า ก็ไม่เที่ยง คอมฯเสีย ก็เพราะมันไม่เที่ยง ขนจักกะแร้ร่วง ก็เพราะมันไม่เที่ยง ผิวขาวขึ้น ไม่ดำเหมือนก่อน ก็เพราะมันไม่เที่ยง ขนจมูกพันกัน หรือขนจักกะแร้แตกปลาย ก็เพราะมันไม่เที่ยง ตดไม่ออก มันก็ไม่เที่ยง ไม่นานเดี๋ยวก็ตดออก แล้วทุกอย่างสุดท้าย ก็สลายตัวหมด อะไร ๆ ก็มองเป็นไตรลักษณ์เสียให้หมด ให้เกิดอารมณ์ชิน ทีนี้พอทุกข์ตัวจริงโผล่เข้ามา เราก็หัวเราะ เฮ้อะ...เฮ้อะ...เฮอ มาแล้วเรอะ เจ้าตัวทุกข์ ข้ารอเอ็งมานานแล้ว กว่าเอ็งจะโผล่ ข้าจัดการ "ปลดทุกข์" ล่วงหน้ากดชักโครกไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อเช้านี้ เฮอ..เฮอ..เฮอ
ถ้าเรายังละอุปาทาน-การยึดมั่น ถือมั่นไม่ได้ พระพุทธองค์สอนให้เรายึดสิ่งที่เที่ยง ที่เป็นกุศลครับ จะสุขกว่าไปยึดสิ่งไม่เที่ยง หรือเป็นอกุศล แล้วอะไรเที่ยงบ้างหนอ ข้าวเที่ยงหรือเปล่า อุ๊ย...พูดถึง หิวขึ้นมาเลย ท่านว่า ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยงครับ ให้เรายึดไว้เสมอว่า เราตายแน่ ๆ เขาตายแน่ ๆ แต่ยึด มันหนักแน่นเกินไป ท่านเลยให้ยึดเบา ๆ แล้วเรียกใหม่ว่า ระลึกถึงความตาย เนือง ๆ ซึ่งก็คือ มรณานุสสติ นั่นเอง อะไรหนอเที่ยงอีก ท่านว่า นิพพานเที่ยงครับ ถึงแล้ว ไม่ต้องกลับมาเกิดอีก เป็นอมตะครับ ยึดนิพพานไว้ เป็นหลักชัย อุ๊ย...ยึดมันกำแน่นเกินไป ท่านเลยให้กำหลวม ๆ แล้วเรียกใหม่ว่า ระลึกถึงนิพพานเป็นอารมณ์แทน ซึ่งก็คือ อุปสมานุสสติ นั่นเอง
แล้วยึดอะไรอีกดี ถ้าสองรายการแรก ยึดไม่ไหว ท่านว่า ให้ยึด พระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ ให้มั่นครับ ท่านทั้งหลายนี่ทั้งเที่ยง ทั้งเป็นกุศล เลยครับ เรียกยึดมันไ่ม่เท่ เลยเรียกใหม่ว่า เป็นสรณะ หรือ พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ สังฆัง สรณัง คัจฉามิ อย่างไรล่ะครับ ข้อควรระวัง พระสมมุติสงฆ์ทั่วไป ที่ไม่ใช่ พระอริยสงฆ์ ยังไม่เที่ยงนะครับ (รวมถึงข้าพเจ้าด้วย) ยึดไปอาจจะเป็นทุกข์ยิ่งกว่าเดิม ดู ๆ เลือก ๆ เสียหน่อยนะครับ
ว้า... ยึดไป ๕ อย่างแล้ว ไม่ประทับใจจอร์จเลย มีอะไรยึดได้อีกไหมล่ะ มีครับ ยึดศีลครับ ศีล ๕, ๘, ๑๐ หรือ ๒๒๗ ยึดไว้ได้เลย เป็นสุขแน่ ระลึกถึงศีลของตัวเองเป็นอารมณ์ เรียกว่า สีลานุสสติ ครับ
หูยย์... งมงาย ไม่ชอบอะ เทวดง เทวดา เทพเทือก อะไร ไม่เอา มีอะไรให้ยึดอีกมะ มีครับ ยึดการให้ทาน เป็นอารมณ์ คิดว่า จะให้ทาน ๆ อยู่เนือง ๆ เรียกว่า จาคานุสสติ ครับ
โอ้ย...ไม่เอา จนจะตายอยู่แล้ว จะให้มาทำทานอีก มีอะไรให้ยึดง่าย ๆ แบบไม่เสียตังค์ไหมล่ะ มีครับ ยึดลมหายใจครับ หายใจเข้ารู้อยู่ว่า หายใจเข้า หายใจออก รู้อยู่ว่า หายใจออก เรียก อานาปานุสสติ ครับ
เอื๊อก...ยากจัง ไม่มีอะไรที่มันยึดง่าย ๆ กว่านี้แล้วหรือ มีอีกตัวหนึ่งครับ ยึดการพิจารณาร่างกาย เป็นอารมณ์ ดูอิริยาบถก็ได้ มี ๔ อย่าง นั่งอยู่ ก็รู้ว่า นั่งอยู่ ยืนอยู่ ก็รู้ว่า ยืนอยู่ เดินอยู่ ก็รู้ว่าเดินอยู่ นอนอยู่ ก็รู้ว่านอนอยู่ เรียกว่า กายานุปัสสนามหาสติปัฏฐาน หรือดูว่ามันประกอบด้วยอะไรบ้าง มีผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น หรือดูเป็นสิ่งโสโครก สกปรก ปฏิกูล ไม่สวยไม่งาม ก็คือ อสุภะ หรือ แยกมันเป็นธาตุ ๔ ดิน น้ำ ลม ไฟ ก็คือ จตุธาตววัตถาน ทั้งหมดนี้เรียกว่า กายคตานุสสติ ครับ
เฮือก...เป็นลม (เพราะเจอถล่มด้วย อนุสสติ ๑๐)
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ ฯ
Anger Management เพชฌฆาตฟาร์มโกด by Dhammasarokikku
11:43
bandon
สลบไปจากหน้าเอ็กซ์ทีนหลายวันเทียว... ฟื้นละ
โอ๊ะโอ่ ๆ ๆ หลังจากเล่าเรื่อง พัฒนาการในการเจริญสติ ของตัวข้าพเจ้าเอง โดยอาศัยการสังเกตอารมณ์โทสะ ขี้โมโห ช่างเจ้ากี้เจ้าการ ให้เป็นประโยชน์ไป ปรากฏว่า มีเสียงตอบรับกลับมาอย่างล้นหลาม ลามไปทุกอณูของเอ็นทรี่ ถึงอารมณ์โทสะที่ท่านทั้งหลายเป็นอยู่ เพราะใครก็รู้ว่า "โกรธ คือ โง่ โมโห คือ บ้า" แต่รู้สึกตัวอีกที ก็เผลอโง่ เผลอบ้าไปเรียบร้อยแล้ว
เอาละ... วันนี้มีเคล็ดขัดยอกทาถู ๆ มาแบ่งปันกัน ครับ
ก่อนอื่นมาทำความรู้จักกับ "เจ้าโลก" ตัวจริง เสียงจริง กันก่อน "เจ้าโลก" ในที่นี้ มิใช่เมียประธานาธิปดีสหรัฐฯ เจ้าโลกตัวจริงเสียงจริงยิ่งกว่าก็อดฟาเธอร์ หรือเจ้าพ่อไหน ๆ คือ "พระเดชพระคุณกิเลส" เครื่องเศร้าหมองของจิต นี่เอง พระคุณท่านช่างไร้เทียมทาน หาสิ่งใดต้านได้ยาก เมื่อไหร่ที่คิดจะเอาชนะพระคุณเจ้า จะถูกเฮียแกน็อค TKO กลับมาทุกครั้ง ครับ ฉะนั้นวิธีจะหลุดออกจากอำนาจ ของท่านเจ้าโลก จึงมิใช่เรื่องง่าย และต้องใช้วรยุทธ์ หมง จิน เป่า เรียกพี่ ที่ล้ำเลิศเท่านั้น
ท่านเจ้าสำนักพรรคกิเลสมารนี้ มีลูกสมุน หรือรากเหง้าอยู่ ๓ หน่อ ครับ ได้แก่ หวังเฉาเคล้าราคะ หรือ โลภะ (ความโลภ) หม่าฮั่นปั้นโทสะ (ความโกรธ) และพี่ใหญ่ท่านเปาเมาโมหะ (ความหลง) วันนี้จักเก็บหวังเฉา และท่านเปา ขึ้นหิ้งไว้ก่อน มาว่ากันถึงลูกสมุนของเจ้าโลกเพียงท่านเดียว ซึ่งก็คือ ท่านหม่าฮั่นปั้นโทสะ (ความโกรธ) ให้สมกับที่จั่วหัวมาเป็นชื่อหนัง
ท่านหม่าฮั่นนี่ ตำราว่าไว้ ละได้ยากที่สุด แต่เห็นได้ง่ายที่สุด
มีวิธีจัดการกับคุณหม่าฮั่นปั้นปึ่งนี่หลายประการเชียวแล จักสาธยายให้ได้หมดครบถ้วนกระบวนความ คงยาก และวิธีจัดการโดยทั่วไป ก็มีให้หาอ่านกันได้ง่ายอยู่แล้ว (ไม่เชื่อไปหาหนังเรื่องนี้มาดูจิ) ที่ต่างประเทศมีสถาบันสำหรับจัดการกับความโกรธโดยเฉพาะทีเดียว เอาง่าย ๆ วิธีจัดการกับความโกรธ แบ่งออกเป็น ๒ ขั้น ครับ ขั้นเบสิค ๑, ขั้นแอ๊ดว๊านซ์ ๑
ขั้นเบสิคนั้น มีวิธีจัดการหลากหลายมาก ตั้งแต่การปรับเปลี่ยนมุมมอง มองโลกในแง่บวก หรือพอสสิทีฟธิงกิ้ง (Positive thinking) การใช้หลักคำสอนทางศาสนา การทำใจ การปลอบใจ การให้ข้อคิดตัวเอง การทำบุญ การสงเคราะห์ผู้อื่น การคิดถึงผู้ที่ด้อยกว่า อ่านหนังสือประเภทชีวิตจริง ชีวิตรันทดอะไรเทือกนั้น การระลึกถึงความไม่แน่นอนของชีวิต หรือที่ต้องอาศัยการฝึกฝนเพิ่มเติม เช่น การใช้สมาธิช่วย นั่งสมาธิ เดินจงกรม รวมทั้งหลายแหล่นี้ เรียกว่า "สมถกรรมฐาน" หรือ อุบายให้ใจสงบ ท่านปรมาจารย์พระพุทธโฆษาจารย์ จารแบ่งกรรมฐานไว้เป็น ๔๐ กอง ในคัมภีร์สะท้านบู๊ลิ้ม ชื่อว่า "วิสุทธิมรรค"
บางคนคิดว่า การนั่งสมาธิ เดินจงกรม คือ การปฏิบัติธรรม ที่มีเฉพาะในศาสนาพุทธ และเป็นทางปฏิบัติที่ทำให้หลุดพ้น เป็นสิ่งที่ทำให้ศาสนาพุทธแตกต่างจากศาสนาอื่น เปล่าเลย ครับ ศาสนาพุทธมิได้กระจอกงอกง่อยแค่นั้น เรื่องการใช้สมาธิเข้าข่มกิเลส มีมาแต่สมัยไหนต่อไหนแล้ว ศาสนาพราหมณ์เกิดก่อนศาสนาพุทธเป็นพัน ๆ ปี เขาทำกันมาก่อนแล้ว ครับ ศาสนาอื่น ๆ ก็มีการสวดมนต์สรรเสริญ หรืออ้อนวอนพระเจ้า หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อื่น ๆ ซึ่งก็คือการฝึกให้จิตจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เท่ากับเป็นการฝึกสมาธิ หรือสมถกรรมฐาน เช่นกัน
สิ่งที่ทำให้ศาสนาพุทธแตกต่างจากศาสนาอื่น คือ "วิปัสสนา" ครับ เป็นการจัดการกับความโกรธขั้นแอ๊ดคาราบาว หรือที่เขาเรียกว่า "มาเหนือเมฆ" กำจัดกันชนิดไม่เหลือเชื้อ หมดเยื่อหมดใย ไสหัวไปไกล ๆ กันเลยทีเดียว คนเราสู้กับกิเลสขั้นเบสิค ก็เหมือนตำรวจแก่ไล่ตามจับผู้ร้ายหนุ่ม แม้ตำรวจแก่ จักมีกลยุทธ์ล่อหลอก ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน ด้วยความที่ผ่านชั่วโมงบินในชีวิตมามากมายเพียงไรก็ตาม ด้วยความหนุ่มเฉลียวฉลาดของผู้ร้าย เขาจะเรียนรู้กลยุทธ์ทั้งหลายนั้นจากตำรวจแก่อย่างรวดเร็ว และพัฒนาให้เก่งกว่าตำรวจก้าวหนึ่งเสมอ และถ้าปะทะด้วยกำลัง ก็แน่นอน ครับ คนแก่จักไปสู้คนหนุ่มได้อย่างไร
การทำวิปัสสนา คือ การแอบซุ่มสังเกตดูผู้ร้าย ครับ ผู้ร้ายจะหนีไปไหน ออกแรงดิ้นรนเท่าไหร่ เก่งสักปานใด ถ้าตำรวจแก่เฝ้าสังเกต เฝ้าดู เฉย ๆ มิได้ไปออกแรงต่อสู้ สุดท้ายผู้ร้ายต่อให้หนุ่มฟิตเปรี๊ยะแค่ไหน จะหมดแรงหนีหมดแรงดิ้นไปเอง และผู้ที่ค้นพบวิธีง่ายอย่างมหัศจรรย์นี้ ก็คือ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครับ มีหลักฐานปรากฏแม้ในตำราเรียนสมัยเด็ก ๆ เสียด้วย ถ้าใครเคยอ่าน หรือเรียนพระพุทธประวัติ ในคืนสุดท้ายก่อนบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณนั้น มิได้ทรงบำเพ็ญกระไรเป็นพิเศษ นอกจาก "ตั้งกายตรงดำรงพระสติเฉพาะหน้าอยู่"
เป็นหลักฐานว่า พระองค์มิได้ไปทรงออกแรงชักกะเย่อกับกิเลสมาร พันห้าร้อยอย่าง การปฏิบัติธรรมทั้งหมดล้านแปดแสนโกฏิ รวมลงมาที่การเจริญสติ หรือ รู้อารมณ์ปัจจุบัน เพียงอย่างเดียว
ใครจะไปทราบ ครับว่า วิธีหลุดพ้นจากบ่วงมาร จักง่ายดายถึงเพียงนี้ แต่อดีตจนปัจจุบัน และต่อไปถึงในอนาคต คนเราที่แสวงหาโมกขธรรม ธรรมอันเป็นเครื่องหลุดพ้น โดยธรรมชาติก็มักสรรสร้างกระไรให้ดูยาก ดูวิเศษ ดูเหนือมนุษย์ ดูแปลกประหลาดจากคนทั่วไป แล้วตู่ว่า นี่คือทางหลุดพ้น วิธีการที่คิดเอาเองเหล่านี้ ไม่พ้นอาการหย่อนเกิน หรือการเพลินไปในกาม หรือภาษาทางการเรียกว่า กามสุขัลลิกานุโยค ก็อาการตึงเกิน หรือทรมานตน เพ่งไว้ หรือภาษาทางการเรียกว่า อัตตกิลมถานุโยค
การหลงไปทำสิ่งเหล่านี้ เป็นผลของ อวิชชา ครับ ก็มันไม่รู้หน่ะเซ้ เลยหลงไปทำ พระพุทธองค์ทรงสอนวิธีปฏิบัติไว้หมดแล้ว ครับ แต่คนที่บอกว่าตัวเองนับถือศาสนาพุทธส่วนใหญ่ กลับมิได้มีโอกาสศึกษาให้ชัดถึงสิ่งที่พระองค์ทรงสอนไว้ ไปคิดเอาเองว่า น่าจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็นำสิ่งที่พระองค์ทรงสอนบางส่วน ซึ่งเข้าใจแบบงู ๆ ปลา ๆ ไปผสมปนเปกับสิ่งที่คิดเอาเอง แล้วก็ลงมือปฏิบัติแบบมั่ว ๆ ไป ปฏิบัติแบบนี้ อีกกี่ชาติ ก็ไม่เห็นผล
ด้วยความเหนือเมฆ ง่ายเหนือความคาดหมายของ "มัชฌิมาปฏิปทา" หรือทางสายกลาง นี้เอง ทำให้เป็นเรื่องยาก ที่ใครคนหนึ่ง จักเข้าถึงหลักแก่นธรรมขั้นแอ๊ดว๊านซ์อะโกร เพราะมัวไปคิดเอาเองว่า "มันต้องยาก" ดังนั้นเรื่องง่าย ๆ จึงกลายเป็นเรื่องยากขึ้นมาติดหมัดทีเดียว เพราะบอกว่า มันง่าย ก็ไม่เชื่อ ครับ หรือแม้เชื่อแล้ว แต่จิตมันก็ยังไม่เชื่อ เพราะจิตสั่งสมความเห็นผิดมาหลายแสนล้านศตวรรษ
แต่เอาละ แม้เราไม่สามารถจัดการ กับเฮียโกดได้อย่างเหนือชั้น ลำพังแค่ขั้นเบสิค ก็ช่วยให้ชีวิตมีสุขได้เหลือหลายแล้ว เพียงแต่ถ้าผู้ร้ายหนุ่มเปลี่ยนวิธีโจรกรรมไป ตาตำรวจแก่ต้องมาค้นคิดวิธีจัดการกับผู้ร้ายใหม่ โดยทั่วไป ผู้มีอาวุโสจึงมักจัดการกับความโกรธได้ดีกว่าคนหนุ่ม เพราะอะไรหน่ะหรือ? ก็เพราะคุณตำรวจแก่เจอวิธีโจรกรรมมาสารพัดแบบหน่ะซี เช่น คุณผู้ร้ายหนุ่มมาแกล้งทำให้เราอกหักรักคุด หากอกหักครั้งแรก ก็จะฟูมฟาย ร่ำไรรำพัน จะตายเสียให้ได้ คุณตำรวจแก่ ก็จะมีวิธีทำให้หายเศร้าหมอง ให้ทำใจได้ โดยวิธีใดวิธีหนึ่ง เช่น อาจจะไปเจอเพื่อนที่อกหักรักคุดแล้วแถมชีวิตบัดซบอีกต่างหาก เห็นแล้วรู้สึกว่า ตัวเองยังโชคดีกว่าเขา คิดอย่างนี้แล้ว ทำใจได้ พออกหักครั้งต่อไป คิดถึงเพื่อนคนนี้ปั๊บ ความทุกข์ดับทันที เช่นนี้แล้ว จึงว่า ผู้สูงวัย จักมีแนวโน้มจัดการกับเฮียโกด ได้ดีกว่า ผู้อ่อนวัย เพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะกว่านั่นเอง ถ้าใครแก่ลงแล้ว ขี้โกรธมากขึ้น แสดงว่า มีกระไรผิดปกติในชีวิตแล้วแล อาจเป็นนัยของการไม่รู้จักปล่อยวาง ไม่รู้จักการวางอารมณ์ ไม่รู้จักการใช้ชีวิตอย่างฉลาด ให้มีความสุข
มาว่ากันขั้นเบสิคตามตำราก่อน ครับ
ตามตำราว่าไว้ โดยใช้วิทยายุทธ์กรรมฐานทั้ง ๔๐ กระบวนท่า เข้าถล่มเฮียโกดโดยตรงนั้น มีอยู่ ๒ กระบวนท่า ครับ
๒. กระบวนท่าวรรณกสิณ ซึ่งก็คือ การเพ่งกสิณสี มี ๔ สี เขียว แดง เหลือง ขาว ตำราท่านมิได้อธิบายไว้ว่า ทำไมการเจริญกสิณสี จึงสามารถเบรคเฮียหม่าฮั่นปั้นโกดได้ แต่มีหลักฐานในพระไตรปิฎกเรื่องลูกนายช่างทอง เป็นคนขี้โมโห พระพุทธเจ้าเนรมิตดอกบัวสีแดงให้เอาไปเพ่ง เพ่งไปเพ่งมาก็บรรลุธรรมได้ ส่วนบรรลุธรรมอย่างไรนั้่น เกินวิสัยที่ข้าพเ้จ้าจักอธิบายได้ ขอผ่านไป เป็นว่า ใครเอาไปทดลองทำแล้วได้ผลอย่างไร เอามาแบ่งปันบ้างก็แล้วกัน
ส่วนอีก ๓๕ กระบวนท่าที่เหลือ ถ้าเจริญไว้ ก็ระงับความโกรธได้เช่นกัน แต่มิใช่คู่ปรับโดยตรง เช่น โกรธคนข้างบ้าน แล้วนึกถึงพระพุทธเจ้า เป็นพุทธานุสสติ พอคิดถึงแล้ว อารมณ์ก็เย็นลง อย่างนี้ท่านว่า ท่องสูตรคูณ ก็ให้ผลเหมือนกัน ครับ คือเหมือนกับว่า เอาอย่างอื่นมาข่มความโกรธไว้ หรือ หันเหความสนใจไปไว้กับอย่างอื่น สักพักก็หายโกรธไปเอง หรือเรียกว่า หมดเหตุความโกรธก็ดับไปเอง
หมายเหตุ : สมถกรรมฐานนี้ ท่านว่า ไม่ควรประมาท ครับ ทิ้งไม่ได้เหมือนกัน เพราะเป็นสิ่งที่ทำให้จิตมีกำลัง ฟังข้าพเจ้าพรรณาถึงความเยี่ยมยอดของวิปัสสนาแล้ว อย่าไปเผลอคิดว่า งั้นจะเจริญวิปัสสนาถ่ายเดียว สมถะไม่ต้องทำ อย่างนี้ก็พังกันไปหลายรายแล้วเหมือนกัน สมถกรรมฐาน กับวิปัสสนากรรมฐาน สำคัญทั้งคู่ ครับ ต้องเจริญไปด้วยกัน ที่เอามาเขียนนี้ เพื่อชี้แจงให้ทราบถึงปลายทางของการปฏิบัติธรรม เป้าหมายมิใช่เอาแค่ความสงบ และอย่าไปติดกับความสงบ
การเจริญสมถกรรมฐานไว้ ก็เหมือนอย่างที่ยกตัวอย่างไปแล้ว คือ ฟิตร่างกายตำรวจแก่ไว้ สมมุติว่า สะสมกำลังไว้มาก ตำรวจแก่พอจะยันผู้ร้ายหนุ่มไว้ได้ สู้กันจนผู้ร้ายหนุ่มอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเต็มที ตำรวจแก่ก็งัดไม้ตาย คือ วิปัสสนาขึ้นมาใช้ สะกิดนิดเดียว ผู้ร้ายหนุ่มก็ซี้แหง๋แก๋
หรือนักเจริญสติทั้งหลาย ศึกษามาจนรู้ว่า การเจริญวิปัสสนากรรมฐานเพียงถ่ายเดียว ก็บรรลุธรรมได้ แต่พอเจอกิเลสเข้าจริง จิตไม่มีกำลังพอจะตามดูได้ ก็เหมือนรู้วิธีจับโจร แต่ไม่มีกำลังพอจะจับโจร ก็ไหลเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปกับโลกตามเดิม การที่ข้าพเจ้ายกการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าขึ้นอ้าง อย่าลืมว่า พระองค์ทรงเจริญสมถกรรมฐานมาจนถึงที่สุดแล้ว ได้สมาบัติ ๘ มาก่อนแล้ว ครั้นมาเจริญวิปัสสนากรรมฐาน จึงสามารถตรัสรู้ภายในเวลาแค่คืนเดียว หลังเลิกบำเพ็ญทุกรกิริยา
ส่วนกระบวนท่าสุดท้าย ง่าย ๆ แต่ล้ำลึก คือ การเจริญวิปัสสนากรรมฐาน อันจักพาไปสู่การพ้นจากอำนาจของเฮียโกดตลอดกาล ซึ่งขั้นตอน ค่อนข้างยาว ขั้นแรกให้เจริญสติก่อน ครับ วิธีเจริญสติ ก็พล่ามไปนิโหน่ยแล้ว
ง่ายที่สุดสำหรับข้าพเจ้า และอาจจะของอีกหลาย ๆ ท่าน ก็คือ หาอารมณ์อะไรที่เกิดขึ้นบ่อยที่สุดในแต่ละวัน แล้วดูมันแค่คู่เดียว เช่น โกรธ กับไม่โกรธ โลภ กับไม่โลภ เผลอ กับไม่เผลอ แล้วอย่าลืมเคล็ดลับสำคัญ ให้รู้เล่น ๆ อย่าไปดูจริงจัง จึงจักได้ผลรวดเร็ว ครับ พอสติเกิดเร็วขึ้น เฮียโกดก็จะบางตามไปด้วย ครับ เพราะยังไม่ทันพัฒนาไปถึงโกด ๆ ๆ โคดโกด แค่ขัดใจเล็ก ๆ ก็รู้ทันเสียแล้ว ทำหนักเข้าจนสติว่องไวถึงขีดสุด พิจารณาจนเห็นไตรลักษณ์ของเฮียโกด สุดท้ายเฮียโกดก็ไม่มีโอกาสได้เกรี้ยวกราดเท่านั้นเอง
เท่านี้ ท่านหม่าฮั่นปั้นโทสะ ก็ตกงาน อดปั้นกิเลสให้เราชมไปชั่วกาลนาน
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ ฯ
ดู ๆ กันไปก่อนby Dhammasarokikku
05:18
bandon
บทสรุปจากชีวิตที่ผ่านมา สอนให้ "ดู ๆ ไปก่อน" ครับ เรื่องใดก็ตามที่เรายังไม่รู้จริง ครูบาอาจารย์แนะให้ "ดู ๆ ไปก่อน" หรือ "ฟังหูไว้หู" อย่าเพิ่งเชื่อ และอย่าเพิ่งไม่เชื่อ (ต้องเน้นครับ เพราะบางทีคนเอาแต่ไม่เชื่ออย่างไร้เหตุผล แล้วก็มาอ้างกาลามสูตร) อย่าเพิ่งรีบตัดสิน พิสูจน์ด้วยตัวท่านเองก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่า จักเชื่อ หรือไม่
สมัยเป็นฆราวาส ก็รู้สึกไม่ชอบวัตถุมงคลทั้งหลาย ไม่แม้จักเฉียดกรายเข้าไปใกล้ ไม่สนใจเอาเสียเลย รู้แต่เพียงวงนอกว่า เขาเอา "รูปแทนพระพุทธเจ้า" มาซื้อขายกัน
ต่อได้บวชแล้ว เผอิญคำสอนของครูบาอาจารย์ที่ฉุดข้าพเจ้าขึ้นมาจากมิจฉาทิฏฐิ เป็นของท่านที่มีวัตถุมงคลให้บูชาในวัดเสียด้วย ความที่เชื่อว่า ท่า่นคงต้องมีเหตุผลของท่าน และเหตุผลนั้นคงไม่ไร้สาระแน่ ก็ตามเข้าไปศึกษาครับว่า ท่านสร้างวัตถุมงคลทำไม? ให้พระธรรมอันเป็นแก่นของศาสนามิดีกว่าหรือ? ทำให้คนไปหลงติดในวัตถุทำไม?
ศึกษาเข้าไปก็พบความน่าอัศจรรย์ ความอัจฉริยะ และความเมตตาของครูบาอาจารย์ครับ
ท่านซ่อนความอัจฉริยะไว้ในวัตถุมงคลอย่างแนบเนียน จนผู้ที่ไม่ศึกษาให้ถ่องแท้ ก็อาจเข้าใจเป็นอื่น
เรามาดูข้อมูลทางสถิติกันก่อน ถ้าผู้อ่านได้ศึกษาคำสอนของพระบรมศาสดามาบ้าง จักพบว่า สุดเลิศในปฐพีไม่มีใดเกิน "สติปัฏฐาน ๔" เป็น"ทางเดียว"ที่จะทำให้เหล่าสัตว์บริสุทธิ์ได้ ล่วงพ้นความโศกและความรำพันคร่ำครวญได้ ดับทุกข์และโทมนัสได้ แต่ในชาวพุทธกว่า ๕๐ ล้านคน มีคนเข้าถึงพระสูตรนี้สักกี่คน คำสอนในนิกายซึ่งถือกันว่าเลิศที่สุดนิกายหนึ่งในประเทศไทย เน้นไปที่พระสูตรนี้เป็นหลักปฏิบัติ ข้อปฏิบัติอื่นใดที่ขัดแย้งให้อย่าไปใส่ใจ หนักเข้าก็ว่าข้อปฏิบัติอื่นไม่ใช่ศาสนาพุทธ หนักสุดก็ว่า ศาสนาพุทธมีแต่ "แก่น" คือพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้น (บางท่านปฏิเสธคำสอนของพระอริยสงฆ์ ให้ศึกษาเฉพาะพระพุทธพจน์ หรือพระวจนะจากพระโอษฐ์เท่านั้น ซึ่งความจริงพระไตรรัตน์ประกอบด้วย ๓ ครับมิใช่เพียง ๑ บางท่านสอนให้ศึกษาจากครูบาอาจารย์ก่อน แล้วย้อนไปศึกษาพระพุทธพจน์ว่า พระองค์ตรัสไว้อย่างไรแน่ ตรงกับที่เราเข้าใจหรือเปล่า อันนี้ข้าพเจ้าเห็นด้วยครับ)
บางคนว่า ต้นไม้จักเติบใหญ่ได้ ก็ต้องบริบูรณ์ด้วยราก แก่น กระพี้ เปลือก กิ่ง ใบ จักมีแต่เพียงแก่น ต้นไม้ก็โตไม่ได้ พระศาสนาก็เช่นกัน เชื่อหรือไม่ อย่างไร ไปพิจารณาเอาครับ
ประมาณเอาแบบเว่อร์ ๆ เลย ให้มีคนเข้าถึงพระสูตรนี้สักครึ่งหนึ่ง ๒๕ ล้านคนเคยได้อ่าน ใน ๒๕ ล้านคนนั้นมีคนเข้าใจหลักปฏิบัติสักกี่คน ข้าพเจ้าประมาณว่าคงไม่เกิน ๑๐ ล้านคน ใน ๑๐ ล้านคนนั้นเป็นพระภิกษุสามเณรไปเสียกว่า ๓ แสน และในจำนวนทั้งหมดนี้มีผู้ที่เพียรปฏิบัติคงเส้นคงวาจนสำเร็จเป็นพระอริยเจ้าคงไม่เกิน ๑ ล้านคน
แล้วอีก ๔๙ ล้านคนที่เหลือหล่ะ? ปล่อยเขาไปตามยถากรรมหรือ? ๒๕ ล้านคนที่ไม่เคยแม้จักอ่านพระสูตรนี้ เราควรลอยแพเขาไปตามบุญตามกรรมงั้นหรือ?
เรามาลองขยายโลกทัศน์ คิดเลียนแบบครูบาอาจารย์ดูบ้างเป็นไร?
เอาละ ครูบาอาจารย์ฝั่งหนึ่งเห็นว่า นักปฏิบัติไม่ควรไปติดกับอะไรรก ๆ ในพระศาสนาให้มากความ ควรลุยเข้าไปที่สติปัฏฐานโดยตรง อย่างอื่นให้กองไ้ว้หน้าวัด อย่าเอาเข้ามาในวัด ข้าพเจ้าว่า ก็เหมาะกับคนจริตหนึ่ง ซึ่งปัญญาเข้าขั้นแล้ว สามารถเข้าใจสิ่งที่พระศาสดาสอนได้ไม่ยาก แต่คนเหล่านี้มีปริมาณเพียงน้อยนิดในสังคมครับ
สมัยปัจจุบันปัญญาคนเสื่อมทรามไปกว่าสมัยพุทธกาลตั้งมากมาย ผู้มีปัญญาที่เข้าวัดด้วยหวังปรารถนาทางพ้นทุกข์เลยน้อยยิ่งกว่าน้อย ส่วนใหญ่จักไม่เข้าวัดเลย ธรรมะเป็นอย่างไรก็ไม่สนใจไปด้วย
เช่นนี้แล้ว เราจักปล่อยเลยตามเลยให้เสื่อมไปตามยุคตามสมัยกระนั้นหรือ? ครูบาอาจารย์ฝั่งหนึ่งจึงใช้ลูกล่อลูกชนทุกวิถีเพื่อให้คนมีจิตใฝ่กุศล ละอกุศล อย่างน้อยที่สุด ให้เขาทั้งหลายพ้นอบายภูมิ ๔ ไว้ก่อน อัจฉริยภาพประการหนึ่งก็คือ การเอากิเลสฆ่ากิเลสนั่นเอง
แต่ยุคดึกดำบรรพ์คนเรามีแนวโน้มจักติดกับวัตถุที่เห็นด้วยตาเนื้อ มากกว่าติดกับพระธรรมคำสั่งสอนที่มองไม่เห็นอยู่แล้วครับ สมัยก่อนก็บูชาไฟ บูชาฟ้าฝน แกะสลักหินขึ้นมาเป็นเทพเจ้า แล้วก็กราบไหว้บูชา มีให้ดูเยอะแยะตั้งแต่สมัยอิยิปต์ หรือก่อนนั้น ครูบาอาจารย์ท่านก็เอานิสสัยเดิมของมนุษย์นี่แล มาใช้ให้เป็นประโยชน์ ให้เขาบูชาสิ่งที่เป็นประโยชน์ บูชาเทพ บูชาแม่น้ำ บูชาป่าเขา ก็มีประโยชน์เหมือนกัน แต่น้อยกว่าบูชาพระพุทธเจ้ามาก (ที่บูชาพระพุทธเจ้ามีผลมาก ไม่ใช่เพราะพระองค์ศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ์เหนือธรรมชาติ แต่เป็นเพราะพระองค์เป็นผู้ค้นพบพระสัจจธรรม และนำมาเผยแผ่ให้แก่โลก ช่วยให้สัตวโลกพ้นจากกองทุกข์) ท่านก็เลยคิดสร้างพระพุทธรูปขึ้นมา
ครูบาอาจารย์ของข้าพเจ้าสมัยก่อนโด่งดังมากในหมู่ทหารตำรวจ เพราะวัตถุมงคลของท่านศักดิ์สิทธิ์เหลือเกิน มีเหตุอัศจรรย์ขึ้นมากมายเล่าขานกันไม่หวาดไม่ไหว ทั้งหลายเหล่านี้เป็นไปเพื่อให้ลูกศิษย์ลูกหามีจิตใฝ่กุศลเท่านั้น ซึ่งก็คือ สร้างวัตถุมงคลให้เข้มขลัง มีพุทธานุภาพด้านแคล้วคลาดจากอาวุธภัยอันตรายทั้งปวง เหล่าทหารหาญออกรบ เหล่าตำรวจออกผดุงกฏหมาย สู้กับมิจฉาชีพ จักได้ไม่มีอันตราย และถึงแม้สุดวิสัย หากท่านทั้งหลายมีจิตรำลึกถึงคุณพระพุทธเจ้า (พุทธคุณในวัตถุมงคล) ระลึกถึงคุณครูบาอาจารย์ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิทยาคมให้ได้ในวินาทีสุดท้ายแห่งชีวิต (เช่น หลวงพ่อ.... ช่วยลูกด้วย) จิตที่ระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ นี้ ถือเป็นจิตที่เป็นกุศลครับ ดังพระพุทธพจน์บทพระบาลีว่า จิตเต อสังกิลิฎเฐ สุคติ ปาฏิกังขา จิตไม่เศร้าหมอง สุคติเป็นอันหวังได้ ดังนี้ขึ้นข้างบนก่อนแน่นอนครับ
พระที่ท่านสร้างท่านไม่ได้ให้เปล่านะ ต้อง "ปลุกพระ" หรืออาราธนาพระเครื่องทุกวันตอนตื่นนอน (ซึ่งคาถาก็คือการกล่าวสรรเสริญพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ) ก่อนออกจากบ้าน และก่อนนอน ต้องรักษาศีลอย่างน้อย ๒ ข้อ คือ ข้ออทินนาทานฯ กับข้อสุราฯ (เพราะคงเห็นว่า ศีล ๕ นั้นหนักเกินไปสำหรับลูกศิษย์ลูกหาของท่าน อย่างนี้ก็ถือเป็นกุศโลบายให้คนรักษาศีลใช่ไหม?) ซึ่งก็คือกุศโลบายให้มี "พระ" ติดตัวนั่นเอง
แต่บางทีก็มาหวนนึก ลำพังรัดข้อมือเส้นหนึ่ง ราคาประมาณ ๓ บาท หากเขาได้รับจากฆราวาสด้วยกัน จากครู หรือจากผู้ที่อาวุโสกว่าเขา เขาก็คงรู้สึกไม่เท่าไหร่ เทียบกับได้รับจากพระภิกษุ รัดข้อมือเส้นละ ๓ บาท ก็ดูมีคุณค่ามากขึ้น ไว้ให้เขาได้ระลึกถึงว่า เขาได้รับมันมาจากพระรูปหนึ่ง เป็นสังฆานุสสติ นี่ประโยชน์มันเกิดอย่างนี้ครับ ประโยชน์แห่งผ้าเหลือง เราสมควรใช้ให้เต็มที่ขณะอยู่ในเพศสมณะเพื่อประโยชน์สุขของมหาชนหรือเปล่า?
การแจกวัตถุมงคลจึงเป็นดาบสองคม ขึ้นกับกำลังใจผู้ได้รับ หลัง ๆ ก็ไม่ได้ทำกระไรหวือหวามากมาย ทำให้พอมีแจกเป็นกำลังใจญาติโยมเท่านั้น ส่วนใหญ่พอใจให้ธรรมะมากกว่า เพราะทานที่เป็นธรรมะนั้นเป็นโทษยากกว่า
การให้ทานด้วยวัตถุมงคลนั้น มีด้านสว่าง ย่อมมีด้านมืด ด้านมืดของวัตถุมงคลก็คือ เขาเอาอำนาจพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ที่ครูบาอาจารย์มีเจตนาสร้างขึ้นเพื่อให้คนระลึกถึงพระรัตนตรัย ไปซื้อไปขาย ทำกันเป็นกิจจลักษณะ มีแผงขายกันเป็นล่ำเป็นสัน มีหนังสือเขียนเชียร์พระรุ่นนั้นรุ่นนี้กันสนุกสนาน มีกระทั่งการเก็งกำไรราคาพระรุ่นนั้นรุ่นนี้ มีการตอกโค้ด (ถ้าสร้างเพื่อเป็นพุทธานุสสติ ทำไมต้องมีการตอกโค้ด) รวมถึงพวกไสยศาสตร์ที่ถูกกล่าวถึงในบทความนั้นด้วย บ้างก็ไปหลงใหลได้ปลื้มวัตถุมงคลกันแบบที่เรียกว่า เป็นสรณะที่พึ่งของชีวิตกันทีเดียว แทนที่จักเอาเวลาไปศึกษาพระธรรมคำสั่งสอน กลับเอาเวลาไปขลุกค้นคว้าหาวิธีดูตำหนิพระรุ่นนั้นรุ่นนี้ เสียเงินเสียทองหามาสะสมงมงายไปกับอำนาจเหนือธรรมชาติก็มี
นี่ละครับ พระพุทธเจ้าถึงไม่ได้ตรัสถึงวิธีทำรูปแทนพระองค์ไว้ในพระไตรปิฎก เพราะเมื่อมีวัตถุใดใดแล้ว มีแสงตกกระทบ ก็ย่อมเกิดด้านสว่าง และด้านมืดเป็นของคู่กัน ส่วนพระสัทธรรมของพระสรรเพชรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นไม่มีรูปร่างที่เป็นวัตถุจับต้องได้ จึงมีด้านสว่างเพียงถ่ายเดียว
มืดยิ่งกว่านั้น มีพระภิกษุจำนวนไม่น้อย ไปเลียนแบบปฏิปทาของครูบาอาจารย์มาแบบเอาแต่เปลือก ไม่ทราบหรอกว่า ท่านเหล่านั้นสร้างวัตถุมงคลด้วยเหตุผลกลใด รู้แต่สร้างแล้วหาเงินเข้าวัดได้เยอะ ก็เลยสร้างกันไม่รู้กี่แสนรุ่น แต่ละรุ่นก็อวดอ้างสรรพคุณอันแสนอัศจรรย์พันลึกกันอย่างโจ่งครึ่ม ทั้งที่บางทีอาจไม่มีกระไรในกอไผ่อย่างที่กล่าวอ้าง กลายพุทธพาณิชย์ที่ทำเงินกันปีละหลายแสนล้าน
ที่เขียนบทความนี้ขึ้นมา ก็มิได้จักโจมตี ให้ร้าย หรือสรรเสริญเยินยอผู้หนึ่งผู้ใด แค่อยากแจงให้เห็นโลกทัศน์ที่กว้างขึ้น อย่ามองโลกแบบแคบ ๆ แค่มุมเดียว มุมมองของแต่ละท่านที่สร้างวัตถุมงคลทั้งหลาย ที่ดีก็มี ที่ผิดเพี้ยนไปบ้างก็มี ที่ผิดเพี้ยนไปไกลก็มี ที่ผิดตั้งแต่คนสร้างก็มี ที่มาผิดที่คนครอบครองสุดท้ายก็มี นานาจิตตังเหลือหลาย พิจารณาดูให้ถ้วนถี่ก่อนครับ แล้วค่อยตัดสินใจว่า ควรเชื่อ หรือไม่ควร ใช่พุทธ หรือไม่ใช่พุทธ ผิด หรือถูกอย่างไร
"ดู ๆ กันไปก่อน" ครับ
เจริญธรรม ฯ
วันพุธที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2555
ชายผ้าเหลือง มันเกาะได้จริงหรือ?by Dhammasarokikku
16:02
bandon
คงเคยได้ยินกันมาบ้างหล่ะซี สำนวน "เกาะชายผ้าเหลือง" เป็นสุดยอดปรารถนาของบรรดาพ่อ ๆ แม่ ๆ ทั้งหลาย (สมัยก่อน) ถ้ามีลูกเป็นผู้ชาย อยากให้ลูกได้บวชสักพรรษาหนึ่ง (ไม่รู้สมัยนี้ ยังมีค่านิยมอย่างนี้อยู่หรือเปล่า) เพราะเชื่อกันว่า จักสามารถช่วยให้พ่อแม่เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์ได้
ข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่า จริงหรือเปล่า เพราะไม่มีทิพยจักษุ แต่ในคัมภีร์ใบลาน พระอุณณหิสสวิชัย มีระบุไว้ว่า ถ้าบวชญาติ ได้บุญ ๑๕ กัลป์ และในหนังสือของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ระบุไว้ว่า ถ้าลูกได้บวช พ่อแม่จักได้อานิสงส์วิเศษ ได้บุญอัตโนมัติโดยมิต้องโมทนา ไปเป็นเทวดานางฟ้า ๖๑ กัปกระมัง ถ้าจำไม่ผิด (บุญปกติทุกชนิดที่อุทิศให้ ไม่ได้ทำเอง ผู้รับต้องโมทนา ครับ ถึงจักได้รับ) แม้ในกรณีที่เด็กเกิดแล้ว จากพ่อแม่ทันที และไม่ได้พบกันชั่วชีวิตเลยก็ตาม
มันชวนให้นึกคิดค้นคว้าเล่น ๆ ตามประสาคนช่างฟุ้ง ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น
๑. เห็นชัด ๆ เลย ไม่ต้องมีทิพยจักษุ ก็คือ หม่อมแม่หม่อมป๊าต้องแวะเวียนมาหาลูกชาย ครับ และเป็นธรรมดามาหาพระลูกชาย ก็คงต้องหนีบของกินมาฝากด้วย ... คุณลูกขา ของบิณฑบาตกินไม่อร่อยเลยใช่ไหมคะ? ... เสร็จเรา ได้บุญถวายภัตตาหารไปเรียบร้อยแล้วหนึ่งเด้ง (ตั้งใจทำสุดฝีมือ หรือหาของอร่อยสุดขีดเท่าที่จักหาได้มา อีกต่างหาก) หม่ำข้่าวเสร็จแล้ว ก็อาจมีสาธกเสวนาสารทุกข์สุกดิบกัน พระลูกชาย ก็ได้โอกาสให้ข้อคิดธรรมะอีก ได้บุญไปอีกหนึ่งเด้ง ทั้งที่เวลาปกติ พ่อแม่มักให้ความเชื่อถือลูก ๆ ต่ำมาก แม้ว่าลูกจักจบปริญญาเอกมาก็ตาม เพราะรู้สึกว่า อั๊วะเลี้่ยงเอ็งมากับมือ ตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย อย่าได้ริอ่านมาสอนข้า อะไรเทือกนั้น
(บางทีก็นึกน้อยใจเหมือนกัน แล้วป๊าม๊าจะส่งเราเรียนสูง ๆ ทำไม ครับ จบมาพูดอะไรป๊าม๊าก็ไม่เชื่อสักอย่าง)
แต่สมมุติฐานข้อนี้ ก็ยังตอบโจทย์ไม่ได้ ครับว่า ทำไมพ่อแม่ที่ไม่เคยเจอหน้าลูกเลย ไม่เคยเลี้ยงดูลูกเลย ถึงได้รับอานิสงส์อัตโนมัติ ทานก็ไม่ได้ให้ ธรรมก็ไม่ได้ฟัง แล้วจักไปได้อานิสงส์ได้อย่างไร ตอนไหน ถ้ามีใครส่งข่าวมาว่า ลูกชายบวช แล้วป๊าม๊ายกมือสาธุ อย่างนี้ก็ว่าไปอย่าง เราไปดูสมมุติฐานข้อต่อไป ครับ
๒. คิดอยู่นานมาก ครับ มันต้องไม่ใช่อานิสงส์ในชาติปัจจุบันแน่ ๆ แต่เป็นชาติถัดไป เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องหนึ่ง มียายแก่แกทำบาปเยอะแยะมากมาย พอตายลงแกก็ไปจอดอยู่ที่สำนักพระยายมราช (สำนักนี้เขากันคนตกนรก ครับ) พระยายมราชก็ถามว่า เคยทำความดีกระไรมาบ้าง ไล่ไปตั้งแต่ความดีขั้นเบเบ๋ เคยไหว้พ่อแม่ไหม เคยให้ทานไหม ไล่ไปเรื่อย ๆ แกนึกไม่ออกสักอย่าง (คือถ้าคนเราถ้าทำกรรมชั่วมามาก ๆ กรรมชั่วมันจักปิดหมด ครับ ทำให้นึกถึงความดีไม่ออก) พระยายมราชก็ให้นายนิรยบาลส่งตัวไปนรก
จัังหวะจักลงนรกนั่นเอง แกเห็นเปลวไฟนรก สีเหมือนจีวร ก็เลยนึกขึ้นมาได้ ครับว่า เคยบวชหลาน แล้วแกก็ไปจุติบนสวรรค์ทันที
เรื่องนี้ก็น่าจักมีเค้าเป็นความจริง ครับ เพราะการไปนรก ไปสวรรค์ เขาก็ไปกันแบบนี้จริง ๆ นึกถึงความดีให้ออกแค่อย่างเดียว ก็ไปเสวยผลของความดีก่อน อันนี้กระมังที่เป็นอานิสงส์แห่งการได้บวชลูกชาย
แต่ก็อีกนั่นแหละ สมมุติฐานข้อนี้ ก็ยังตอบโจทย์ไม่ได้อยู่ดีว่า ทำไมพ่อแม่ที่ไม่เคยเจอลูกเลย ถึงได้อานิสงส์โดยไม่ต้องโมทนา คิดต่อไป ครับ
๓. คิดต่อไปจากข้อที่แล้ว ครับ คนเราพอตายแล้ว ถ้าไปเกิดเป็นเทวดานางฟ้า จักมีความสามารถพิเศษอยู่อย่างหนึ่ง ครับ คือ "ทิพพเนตร" รู้ความเป็นทิพย์ได้ตามความเป็นจริง สมัยเป็นมนุษย์นี่ พวกทิพยจักษุ ต้องฝึกนะ ครับ แถมไม่แม่นยำเหมือนของพวกเทวดานางฟ้าด้วย คงเป็นเพราะขันธ์ห้ามันมีอุปาทานมาก (ความยึดมั่นถือมั่น) ไม่ใช่จู่ ๆ จักมีทิพยจักษุขึ้นมาได้เอง แต่ของเทวดานางฟ้านี่ เป็นปุ๊บ มีขึ้นมาเองเลย
ตรง "ทิพพเนตร" นี่ละ ครับ ที่ข้าพเจ้าคิดว่า เป็นคำตอบ คือพอพ่อแม่ตายปุ๊บ เป็นธรรมดาที่ต้องไปหาคนรู้จักก่อน พอกำหนดจิตก็จักรู้เลยว่า เรามีลูก หรือญาติอยู่ที่ไหนบ้าง แล้วตอนนี้ลูกเรากำลังทำกระไรอยู่ อ๋อ... บวชอยู่เรอะ งั้นเราไปฟังธรรมที่ท่านแสดงกันดีกว่า น่าน... ได้บุญกันตรงนั้น
คิดต่อไปอีก ครับ สมมุติว่า พ่อแม่สมัยเป็นมนุษย์ เป็นอาม่า อาซิ้ม อาแปะ ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับศาสนาพุทธเลย พอเขาได้ "ทิพพเนตร" มา แค่กำหนดจิตดูก็รู้อะไรเป็นอะไร ครับ นี่ลูกเราหลานเราไปทำอะไรอยู่ ศาสนาพุทธมีอะไรดี รู้หมด ครับ แต่ถ้าไม่มีลูกหลานบวชเลย ความสนใจในศาสนาพุทธก็ไม่มี เขาก็ไม่กำหนดจิตดู ครับ ก็เพลิดเพลินเสวยสุขผลของกรรมดีไป หมดผลของกรรมดีแล้ว ก็ร่วงแป้กลงมา โชคดีก็ได้กลับเป็นมนุษย์ แต่ส่วนใหญ่จักร่วงลงอบาย ครับ
ยิ่งไปกว่านั้น ครับ สมมุติว่า พ่อแม่เป็นเดียร์ถีย์ เป็นมิจฉาทิฏฐิ ตอนมีชีวิตอยู่ แนะกระไรก็ไม่ฟัง ยึดเอาแต่ความเชื่อดั้งเดิม พอตายลงแล้ว ได้ความสามารถของ "ทิพพเนตร" มา กำหนดจิตดู ก็จักรู้อะไรเป็นอะไรทันที ครับ แต่ถ้าเขาไม่มีลูก ไม่มีญาติบวชเลย เขาก็จักมิได้สนใจศาสนาพุทธ ครับ พระพุทธเจ้าอยู่ที่ไหน ก็ไม่ได้สนใจ (บนสวรรค์เขาก็มีการแสดงธรรมกันทุกวันพระ ครับ ที่ธรรมสภา เทวดานางฟ้าที่มีความประมาท ก็จักมิได้ใส่ใจ เที่ยวเพลินไปกับความสุขที่ได้รับในเทวโลก)
ทิพพเนตรนี้ มิใช่ว่า พอได้มาแล้ว จักรู้ไปทุก ๆ เรื่องโดยทันทีนะ ครับ รู้ทุกเรื่องอย่างนั้นเขาเรียก สัพพัญญุตญาณ เป็นของพระพุทธเจ้า ครับ ทิพพเนตรนี้ ต้องกำหนดจิตดู ครับ อย่างในพระไตรปิฎก เรื่องสุปตฏฐิตเทพบุตร อยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์มาช้านาน ตัวเองจักหมดอายุจุติใน ๗ วัน ก็มิได้ทราบ จนเทพบุตรอีกองค์หนึ่ง ชื่ออากาสานัญจายตนะเทพบุตร ผ่านมาสังเกตเห็นอาการของเทวดาจักหมดอายุ (บุพพนิมิต) มีเหงื่อจากรักแร้ วิมานเศร้าหมอง ดอกไม้ทิพย์เหี่ยว เป็นต้น เลยเตือนเทพบุตรองค์นั้นว่า จักจุติ (ตาย) ใน ๗ วันแล้ว อย่าพึงประมาท
สุปตฏฐิตเทพบุตร ได้รับคำเตือนนั้นแล้ว จึงกำหนดจิตดู พบว่า หลังจากตัวเองจุติจากความเป็นเทวดาแล้ว จักต้องไปเสวยทุกข์ทรมานในนรกถึงแสนหมื่นปี พ้นนรกแล้วยังต้องไปเป็นสัตว์เดรัจฉาน ๗ จำพวก อีกพวกละ ๕๐๐ ชาติ เกิดความประหวั่นพรั่นพรึง ขอให้อากาสานัญจายตนะเทพบุตรช่วย
อากาสาฯเทพบุตรไม่รู้จักช่วยอย่างไร ก็พาไปพบพระอินทร์ผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เทวโลก พระอินทร์ก็บอกช่วยไม่ได้ ต้องไปทูลขอให้ สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดา ทรงช่วยเท่านั้น
ไปเข้าเฝ้าสมเด็จพระทศพลแล้ว พระองค์จึงตรัส อุณณหิสสวิชัยคาถา นี้จบแล้ว สุปตฏฐิตเทพบุตรบรรลุโสดาปัตติผล เลยไม่ต้องตกอบายภูมิอีก (ความเป็นพระโสดาบันปิดอบาย ไม่ตกนรกอีก) ยังอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์จนถึงทุกวันนี้ (อ้อ... คาถาบทนี้เขาเลยเชื่อกันว่า เอาไว้ต่ออายุเทวดา ครับ ชอบเอาไว้สวดกันตอนทำบุญต่ออายุ)
ที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมา ก็จักชี้ให้เห็นถึงความสามารถของ "ทิพพเนตร" ว่า มิใช่จักรู้เองไปเสียทุกเรื่อง ต้องอาศัยการกำหนดจิต ครับ ถึงจักสามารถรู้ได้
๔. อานิสงส์แห่งการสืบพระศาสนาของพระลูกชาย ข้อนี้เพิ่งคิดได้สด ๆ ร้อน ๆ ขณะพิมพ์เอ็นทรี่นี้อยู่เลย ครับ (ข้ออื่นคิดไว้มานานแล้ว) ก็คือ พระศาสนาจักคงอยู่ได้ ต้องอาศัยพุทธบริษัท ๔ ได้แก่ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ใช่หรือไม่ ตอนนี้ภิกษุณีมิได้มีแล้ว ก็มีเหลือเพียง ๓ บริษัท พระภิกษุจึงเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทะนุบำรุงพระศาสนา (ปัจจุบันอุบาสก อุบาสิกา ก็มีบทบาทไม่น้อย เพราะสถาบันสงฆ์อ่อนแอไปมาก) การที่พ่อแม่อนุญาตให้ลูกชายไปบวชได้ ต้องใช้กำลังใจสูงมาก ๆ ทีเดียว ครับ และอานิสงส์ของการทะนุบำรุงสืบทอดพระศาสนา ไม่มีประมาณ ครับ (ก็คิดดูละกัน ครับว่า ถ้าพระศาสนามีอายุยืนออกไป ๑ ปี จักมีคนพ้นทุกข์เพิ่มขึ้นสักเท่าไหร่ พอจักจินตนาการความยิ่งใหญ่ของบุญที่ได้สืบทอดพระศาสนาออกไหม ครับ) คิดว่า ก็คงได้บุญหนักกันตรงนี้ด้วย
เอาละ ครับ ก็สรุปว่า ชายผ้าเหลือง ก็คงอาจจักสามารถให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่เกาะขึ้นสวรรค์ได้แนว ๆ นี้ละ ครับ และนี่ก็คงจักเป็นการทดแทนคุณพ่อแม่ที่ประเสริฐที่สุด อย่างที่เขาว่ากันจริง ๆ อย่าเพิ่งเชื่อ ครับ มาจากความฟุ้ง (แบบมีตำราอ้างอิง) ล้วน ๆ
ว่าแต่ ไม่สนใจบวชทดแทนคุณพ่อแม่กันมั่งเหรอ?
ความฟุ้งประจำวัน ก็เอวังด้วยประการฉะนี้ ฯ
วันจันทร์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2555
Episode IV - สั่งสมประสบการณ์ (ตอน ๐)Dhammasarokikku
20:18
bandon
Abstract (บทคัดย่อ)
อาตมาไม่ใช่พระวิเศษวิโสอะไร ไม่มีคุณงามความดีอะไร ให้น่าสรรเสริญ บางคนคิดว่า เป็นพระแล้วต้อง มีฌาน มีญาณ มีคุณธรรมวิเศษ จึงจะน่านับถือ น่าตื่นตาตื่นใจ อย่างหนังสือธรรมะหลายเล่ม ที่อาตมาได้อ่าน พระบางรูป บวชเพียงพรรษาเดียว หรือ ๓ เดือน กลับได้อะไรมากมาย ฆราวาสบางคน ปฏิบัติธรรมแค่ ๗ เดือน ก็บรรลุธรรม ส่วนอาตมา ตั้งใจปฏิบัติมาปีเศษแล้ว ก็ยังไม่บรรลุคุณธรรมวิเศษใด ๆ ยังคงเป็นพระปุถุชน คนหนาแน่น ไปด้วยกิเลส หรืออาจเป็นผู้ที่ ยังประกอบด้วยมิจฉาทิฏฐิ จึงหาความเจริญในธรรม ไม่ใคร่ได้ ต้องอาศัยการปฏิบัติ ขัดเกลาจิตใจให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป บันทึกนี้เป็นบันทึก ของผู้ที่บวชมาอย่างธรรมดา ๆ เป็นคนธรรมดาอย่างที่สุด กรรมฐานก็ ไม่เป็นโล้เป็นพาย อย่างมโนมยิทธินี่ ฆราวาสเขาฝึกกันแป๊บเดียว ครั้งเดียวได้มโนมยิทธิ แบบเต็มกำลัง ส่วนอาตมานั้น แม้ฝึกมาเป็นสิบ ๆ ครั้ง เพียงครึ่งกำลังก็ยังไม่ได้ นั่งสมาธิสัก ๒๐ นาทีก็เหลว เอาแค่ อุปจารสมาธิ ก็ยังบ๊อท่า ปีติ สักตัวเดียวก็ไม่เคยเกิด
(ระดับความสงบของสมาธิ แบ่งเป็น ขณิกสมาธิ ๑=สมาธิขั้นต้น สมาธิประเดี๋ยวประด๋าว สมาธิในการทำงาน เช่น ตั้งใจเลื่อยไม้ให้ตรง เป็นต้น, อุปจารสมาธิ ๑=สมาธิตั้งมั่น ระงับนิวรณ์ ๕ ประการได้ เป็นสมาธิขั้นกลาง ในขั้นนี้จะมีปีติเกิดขึ้น ๕ ตัว มีอาการขนลุก น้ำตาไหล ตัวพองตัวใหญ่ เป็นต้น นิมิตทั้งหลาย จะเกิดในช่วงนี้, อัปปนาสมาธิ ๑=สมาธิขั้นสงบลึกแบ่งเป็น ๘ ลำดับ เรียกว่า สมาบัติ ๘ มี ปฐมฌาน=ฌานที่ ๑, ทุติยฌาน=ฌานที่ ๒ เป็นต้น)
จะมีก็แต่ความเพียร ในการดูลมหายใจ อย่างกัดไม่ปล่อยเท่านั้น (ทราบมาว่ากรรมฐานกองนี้ ใช้เวลาฝึก ๕-๑๐ ปี กว่าจะเป็นโล้เป็นพาย) ที่บันทึกไว้ก็ เผื่อจะเป็นกำลังใจ ให้ผู้ที่เพียรปฏิบัติอยู่ ว่าทำไมปฏิบัติมานานแล้ว ไม่ได้อะไรสักที ไม่เห็นเหมือนในหนังสือที่อ่านมา ให้เขารู้ว่ายังมีพระธรรมดา ๆ อย่างอาตมา ที่เพียรปฏิบัติเช่นเขา แล้วก็ยังไม่ได้อะไรเหมือนกัน จะได้เพียรกันต่อไป อ่านแล้วอย่านึกรังเกียจ ว่ายังเป็น พระกิเลสหนาเลย ก็พยายามอยู่ ลองศึกษาหลาย ๆ แนว ลองปฏิบัติไปเรื่อย ๆ ลองทุกอย่างที่เขาว่าดี ผิดบ้าง ถูกบ้าง ก็ขอให้เห็น เป็นเรื่องธรรมดาของพระตาดำๆ
การเดินทางปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ ก็ได้ไปพบเอาแก่น ของพระพุทธศาสนา และนิยามอันน่าสนใจของ บุญ และบาป กล่าวไว้ใน คิริมานนทสูตร และปกิณกะธรรมหลายอย่าง ดังจะได้อ่านในรายละเอียด ซึ่งคัดเลือกมาบางส่วน และแสดงความเห็นส่วนตัว ไว้ตอนท้ายของบันทึกนี้ ผู้สนใจ สามารถศึกษา คิริมานนทสูตร นี้เพิ่มเติมได้จาก พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม ๑๖ ข้อ ๖๐ หน้า ๑๒๘-๑๓๓ มีเนื้อหาน่าสนใจโดยย่อดังนี้
บุญ คือ การละกิเลส ละกิเลสได้มาก เป็นบุญมาก บุญกับความสุข เป็นตัวเดียวกัน การทำทานไม่ใช่บุญ แต่การทำทาน ทำให้เกิดบุญ การทำทานคือการสละ ทำให้ละความโลภ ละความโลภได้มาก เป็นบุญมาก ไม่ใช่ทำทานมาก ได้บุญมาก จำนวนเงินไม่ใช่ตัววัด ตัววัดอยู่ที่ใจ
บาป คือ การพอกกิเลส เพิ่มกิเลสได้มาก เป็นบาปมาก บาปกับความทุกข์ เป็นตัวเดียวกัน แก่นของศาสนาพุทธ ไม่ใช่การทำความดี เข้าวัด ไหว้พระ ทำบุญ รักษาศีล ฟังเทศน์ เจริญพระกรรมฐาน บรรลุญาณหยั่งรู้ต่าง ๆ ใดใดทั้งสิ้น เหล่านี้ เป็นเพียง ใบ กิ่ง ก้าน เปลือก กระพี้ของพระศาสนา ล้วนเป็นเพียงคลอง ไปสู่พระนิพพาน
แก่นของพระพุทธศาสนาแท้จริงคือ การเข้าถึงพระนิพพาน การวางทั้งกุศลและอกุศล สุขและทุกข์ จนถึงความดับ ซึ่งกิเลสอย่างถาวร และเป็นสุขอย่างยิ่ง เหนือสวรรค์พรหมชั้นใดใดทั้งหมด ผู้ที่จะถึงพระนิพพาน ต้องปฏิบัติอริยมรรค ให้เต็มที่ ประกอบด้วยปัญญา ทำจิตตน ให้เป็นประหนึ่งแผ่นดิน คือไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็น ลาภ ยศ สรรเสริญ นินทา สุข ทุกข์ กระทั่งความตาย ที่สุดละเสียซึ่งบุญและบาป ในชั้นสุดท้าย จึงจะถึงพระนิพพาน ละกิเลส ๕ ประการ คือ โลภะ ๑ โทสะ ๑ โมหะ ๑ มานะ ๑ และ ทิฏฐิ ๑ ได้เด็ดขาด ก็ถึงซึ่งพระนิพพาน
การละกิเลสใช้อาวุธสำคัญคือ สติสัมปชัญญะ (การระลึกได้, การรู้ตัว) หากไม่มีสติสัมปชัญญะ ก็จะไม่รู้ว่า กิเลสเกิดขึ้นตอนไหน จะดับมันอย่างไร โดยทั่วไป ระยะแรก ของการปฏิบัติ ควรยึดศีลไว้ให้มั่น ต่อเมื่อศีลได้เพิ่มกำลัง สติสัมปชัญญะ ให้มากขึ้นแล้ว ก็ควรถือเอาการใช้กรรมฐานคู่ปรับ เข้าห้ำหั่นกิเลส เช่น ราคจริต (อารมณ์พอใจในสิ่งสวยงาม เป็นระเบียบเรียบร้อย) ใช้ อสุภกรรมฐาน (การพิจารณา ความไม่สวยไม่งาม ของร่างกาย) กับ กายคตานุสสติกรรมฐาน (การพิจารณาร่างกาย เป็นอาการ ๓๒ มี ขน ผม เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น เป็นอารมณ์) เข้าห้ำหั่น เป็นต้น ต่อเมื่อกิเลสเบาบางลงแล้ว ก็ใช้ มหาสติปัฏฐาน ๔ (การฝึกสติเอา กาย เวทนา จิต ธรรม เป็นอารมณ์) เข้าช่วย โดยการดูเท่านั้น ตามรู้ไปเรื่อย ๆ จนถึงที่สุด ไม่ต้องใช้ปฏิภาคกรรมฐานเข้าสู้ หรืออาจจะดำเนิน ไปพร้อม ๆ กันเลยก็ได้ ซึ่งแนวการ ปฏิบัติเหล่านี้ จะแตกต่างกันไป ตามจริตบ้าง บารมีเดิมบ้าง ตามสภาพแวดล้อมบ้าง จะยึดเอาหลักใด เป็นหลักตายตัวมิได้เลย ต้องพิจารณา อย่างรอบคอบถ้วนถี่ว่า ปฏิบัติอย่างไรเหมาะกับตัว (อย่างอาตมา ก็ลองมาหลายอย่าง สุดท้ายก็พบว่า อานาปานุสสติ กับ เดินจงกรม เป็นกรรมฐาน ที่เหมาะกับจริตตัวเอง)
การเดินทางไปสิ้นสุดที่วัดถ้ำหินผาแดง นิวาสถานเก่าเมื่อสมัยบวชใหม่ ๆ หลวงตาพวง ผู้เป็นเสมือนพ่ออีกคน ผู้มีพระคุณอย่างยิ่ง ชี้ทางสว่างนฤพาน ให้อาตมาได้พบหลวงพ่อ สังขารเสื่อมโทรมไปมาก แต่ก็ยังเต็มใจ สงเคราะห์พุทธบริษัททั้งหลาย ด้วยการสร้าง ศาลาปฏิบัติธรรม ครอบองค์พระ ขนาดพระเพลา(หน้าตัก) ๘ ศอก ไว้เพื่อจรรโลงพระศาสนา ๑, ให้ญาติโยม ได้ทำบุญวิหารทานไว้เป็นต้นทุน สำหรับสัมปรายภพ ๑, นำปัจจัยสังฆทาน มาทำให้เกิดอานิสงส์ ยิ่งขึ้นต่อผู้ถวาย ๑, เป็นร่มเงาให้พระพุทธรูป ๑, เป็นเขตพุทธาวาส เพื่อป้องกันผืนป่า จากการบุกรุก ๑, เป็นแหล่งน้ำ ให้สัตว์ป่าได้พักพิง ๑, และเป็นสถานที่ พึ่งพิงปฏิบัติธรรม ของพุทธบริษัท ต่อไปในอนาคตกาล ๑ สิ่งปลูกสร้างในวัดนั้น แม้ไฟฟ้าจะยังเข้าไม่ถึง ก็ได้มีการเตรียมการ เดินสายไฟไว้ทั่ววัด สำหรับเมื่อไฟฟ้าเข้าถึง จะสามารถใช้งานได้ทันที
บุญคุณของแผ่นดิน Dhammasarokikku
20:08
bandon
ปัจฉิมกถา
บุพการี ๑ กตัญญูกตเวที ๑ บุคคลผู้ทำคุณให้ก่อน ชื่อ บุพการี, บุคคลผู้รู้คุณที่ท่านทำแล้ว ชื่อ กตัญญู และบุคคลผู้รู้คุณท่านแล้ว ทดแทนคุณท่าน ชื่อ กตเวที ข้าพเจ้าเองเติบโตบนผืนแผ่นดินไทย ตลอด ๓๐ กว่าปีก็เพียงสักแต่ว่ารู้ ทว่าไม่เคยตระหนักถึงคุณของแผ่นดิน จนเมื่อได้มาอุปสมบทศึกษาปฏิบัติธรรม จึงได้ซาบซึ้งว่า คุณของแผ่นดินนั้น ยิ่งใหญ่นัก ทดแทนเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด และคุณของพ่อนั้น ก็หนักยิ่งกว่าแผ่นดิน
กว่า ๓๐ ปีทีเดียวกว่าจะเรียนรู้คำว่า กตัญญู มันยากจริงสมกับคำที่ท่านว่าไว้ แลชีวิตที่เหลืออยู่ ก็จะพยายามเรียนรู้คำว่า กตเวที ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไร วิธีทดแทนพระคุณพ่ออย่างง่ายๆ ก็คือ ช่วยกันทำความดี ให้ทานเป็นปกติ เจือจานต่อเพื่อนบ้าน หรือผู้ที่มีฐานะด้อยกว่าเรา รักษาศีล ๕ ให้ครบถ้วนบริบูรณ์ รักษากรรมบถ ๑๐ ได้ด้วยก็ยิ่งดี ปฏิบัติธรรม เจริญพระกรรมฐานบ้าง ถ้ามีโอกาส มีสิ่งใดจะช่วยเหลือสังคม เป็นสาธารณะประโยชน์ได้ ก็ช่วยกันทำ แค่นี้ก็แบ่งเบาภาระท่านไปได้มากแล้ว
ทุกวันนี้ศีลธรรมในสังคมเสื่อมทรามไปมาก คนดีก็ท้อถอย เกิดความรู้สึกว่า ทำไมทำดีแล้วไม่เห็นได้ดี ทำชั่วอย่างที่เขาทำๆ กัน จะดีกว่า ง่ายกว่าไหม คิดดูซีว่า ถ้าคนในสังคมถือศีล ๕ กันครบทุกคน แม้ประตูบ้านก็ไม่ต้องล็อค เพราะไม่มีใครเอาของใคร แต่ถ้าในสังคมนั้น มีคนละเมิดศีล ๕ แม้คนเดียว ทุกคนก็ต้องพากันล็อคประตูบ้านกันหมด ฉันใดก็ฉันนั้น อย่าไปคิดว่า เราละเมิดศีลของเราคนเดียว จะไปเดือดร้อนใคร การรักษาศีลมีผลต่อสังคมแน่นอน (เคยได้ยินไหม เด็ดดอกไม้กระเทือนถึงดวงดาวหน่ะ) อย่าไปคิดว่านั่นมันสังคมในอุดมคติ เป็นยูโทเปีย เป็นไปไม่ได้หรอก ความจริงคือ ถ้าไม่เริ่มที่เราก่อน มันก็ยังคงเป็นสังคมอุดมคติในฝันอยู่อย่างนั้น แต่ถ้าเราช่วยกันคนละไม้คนละมือ เริ่มจากจุดเล็ก ๆ จากตัวเรา ไปถึงครอบครัว ไปถึงญาติสนิท ไปถึงเพื่อนฝูง ไปถึงเพื่อนร่วมงาน และอื่น ๆ สังคมอุดมคติก็ใกล้เข้ามา กลับกันถ้าเราช่วยกันทำลายศีล มีโศกนาฏกรรมให้ดูตลอด ข่าวความเสื่อมทรามในศีลธรรมมีขึ้นหน้า ๑ ทุกวัน ปล้นจี้ฆ่ากันทั่วเมือง เช่นนี้สังคมอุดมคติก็ห่างไกลออกไป ยิ่งมีคนถือศีล ๕ ได้มากเท่าไหร่ สังคมก็จะวุ่นวาย น้อยลงเท่านั้น ผลก็คือ พ่อของเราก็เหนื่อยน้อยลงไปด้วย ฉะนั้นก่อนจะทุศีลครั้งต่อไป ให้คิดถึงพ่อของเราด้วย
เมื่อ ๓๐ ปีก่อน ใครจะจินตนาการได้ว่า ผู้หญิงจะมีกิ๊กอย่างออกหน้าออกตา ใครมาพูดก็คงคิดว่า บัดสีบัดเถลิง คิดได้ยังไง จะมีบ้างก็เป็นการเล่นชู้ ซึ่งเป็นเรื่องน่าอับอายมาก ใครรู้เข้าก็โดนประณามไปทั้งเมือง เรื่องเจ้าชู้ เป็นเรื่องของผู้ชายพายเรือ แล้วมาบัดนี้ สิ่งทั้งหลายกลับตาลปัตรหมด การมีกิ๊กกลายเป็นเรื่องธรรมดา ของทั้งผู้ชายผู้หญิงในสังคม ก็แล้วลองย้อนกลับไปสัก ๒,๕๐๐ ปีดูบ้างซี
บางเรื่องที่ปรากฏในพระไตรปิฎกจึงอัศจรรย์เหลือเชื่อ จนนักปรัชญาเอาไปตีความว่า เป็นภาษาสัญลักษณ์ ความจริงอาจเกิดเหตุการณ์ขึ้นจริงก็เป็นได้ พระพุทธเจ้าทรงทราบถึงความเสื่อมอันนี้ จึงทรงเน้นสอนเรื่องปัญญามาก ปัญญา คือ ความรอบรู้ในกองสังขาร เพราะเรื่องเกี่ยวกับขันธ์ ๕ นี้ กี่ล้านปีก็ไม่มีเสื่อม ตราบใดที่คนยังใช้ตาดู ใช้หูฟัง ใช้จมูกดม ใช้ลิ้นลิ้มรส ใช้กายสัมผัส ใช้ใจรู้ธรรม เทคโนโลยีจะล้ำอนาคตไปเท่าไหร่ สุข ทุกข์ ของมนุษย์ ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ดังนี้แล้ว สังคมที่ผู้คนรักษาศีล ๕ ครบทุกคน ก็อาจไม่ใช่นิยายปรำปรา หากแต่อาจเป็นเรื่อง ที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ในอดีตก็เป็นได้
ข้าพเจ้านั้นได้เกิดมาใช้ผืนแผ่นดินไทยอยู่อาศัย แต่มิเคยระลึกได้ถึงบุญคุณของแผ่นดิน กระทั่งมหาวิทยาลัยรัฐ ที่ข้าพเจ้าสอบเข้าไปได้อย่างยากลำบาก ผู้คนแข่งขันกันเข้าไปเรียน ในสถาบันการศึกษา ที่ก่อตั้งมาโดย พระมหากษัตริย์ ด้วยเงินของแผ่นดิน ครั้นจบออกมาก็เหมือนถูกล้างสมอง สนใจแต่เพียงเงินเดือน หรือการเรียนต่อ หลงลืมบุญคุณที่ได้ใช้เงินของรัฐอุดหนุน จึงได้จ่ายค่าเทอมในราคาถูกแสนถูก คิดเอาแต่ได้ว่า นี่เป็นความสามารถของฉัน ฉันเป็นคนเพียรหมั่นขยันเรียน ฉันจึงได้ปริญญาบัตรมา นี่เป็นรางวัล ที่ฉันสมควรได้รับ ฉันเป็นหนี้ใครที่ไหน พอทำงานไปก็ใคร่ครวญถึงการมีครอบครัว มีลูก ทดแทนคุณพ่อแม่ หลงลืมบุญคุณของแผ่นดินไปเสียสิ้น โอกาสอันดี ที่ข้าพเจ้าได้อุปสมบทบวชเข้ามา จึงไม่รอช้าที่จะ แทนคุณของแผ่นดิน แม้จะเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ เพราะมีแค่สองมือ และความสามารถก็แค่ระดับตุ๊กแก แต่ก็อาจจุดประกายให้คนอื่น ๆ หันมาเห็นคุณของแผ่นดินกันบ้าง
การเดินทางในคราวนี้ ได้ไปพบคนที่เขา นำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ เขาตั้งคำถามว่า สมมติว่านาย ก. เดินทางไกลมาอย่างเหนื่อยอ่อน หิวเป็นกำลัง มาพบไร่ข้าวโพด ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ เธอก็เก็บข้าวโพดมากิน แล้วก็ไป นาย ข. เดินทางไกลมาเช่นกัน มาพบไร่ข้าวโพดไร่เดียวกัน เธอก็เก็บข้าวโพดมากิน และเก็บอีก หลายฝัก ไปฝากคนที่บ้านด้วย นาย ค. เดินมาพบไร่ข้าวโพดไม่มีเจ้าของ ก็จัดการ เอาเสามาปัก ขึงรั้ว ลวดหนาม ยึดเอาเป็นของตัว ไม่อนุญาตให้ใคร เข้ามาเก็บข้าวโพดกินอีกเลย เขาผู้นั้นถามว่า ใน ๓ คนนี้ ถ้าเป็นลูกของเรา เราจะชมใครว่า ฉลาด ใคร โง่ คิดดูดี ๆ นะ นาย ค. ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้ละเมิดศีลสักข้อเดียว ไม่ได้เบียดเบียนใครด้วย ได้คำตอบในใจของท่านแล้ว ก็จะเห็นตามความเป็นจริงว่า โลกนี้ทั้งใบก็เล็กเกินไป สำหรับคนโลภ หรือคนไม่รู้จักพอ เพียงคนเดียว ฉะนั้นถ้าเรารักพ่อของเรา เราก็มาปฏิบัติตน ให้เป็นคนรู้จักพอ บรรเทาเสียซึ่งความโลภ ทำอย่างไรหนอ จึงจะคลายความโลภ พ่อสอนว่า ความโลภ บรรเทาได้ด้วยการให้ทาน ทานที่ยิ่งใหญ่คือ การทำสาธารณะประโยชน์ บางทีเราให้ทานแก่ขอทาน เพราะเห็นว่าเขาน่าสงสาร เขาจน เขามอมแมม เขาพิการ มีการตั้งเงื่อนไข มีการเจาะจง ว่าเราจะให้คนนั้นคนนี้ แต่การทำสาธารณะประโยชน์ คือการให้อย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่เจาะจงให้แก่ใครคนใดคนหนึ่ง จะรวยหรือจน จะดีหรือเลว จะดำหรือขาว เราให้ทั้งหมด เป็นทานที่พ่อเราทำให้ดูมาชั่วชีวิต ถ้าเราเจริญรอยตามท่าน ก็เท่ากับเราได้ทดแทนคุณท่าน ทำเล็กทำน้อยก็ถือว่าได้ทำ ทำไปตามกำลังใจของเรา สบาย ๆ ....ยากไหมล่ะการทดแทนคุณ
ลูกหลานของเรา กำลังก้าวเข้าสู่ยุคทุนนิยมเต็มตัว ชนิดไม่รู้จักการทำสาธารณะประโยชน์ หรือประโยชน์ส่วนรวม รู้จักแต่กอบโกย หาผลประโยชน์ใส่ตัว ข้าพเจ้าเห็นว่า เราควรจะยึดแนวมัชฌิมาปฏิปทา ที่พระพุทธองค์ ทรงสอนว่า อย่าตึงเกินไป อย่าหย่อนเกินไป อย่าซ้ายจัดนัก อย่าขวาสุดโต่ง ทุนนิยมมันก็ดี แต่ก็อย่าให้ มันเกินไป เมืองนอกเขายังไม่ทุนนิยม เต็มสตรีมเลย เขายังใช้สิ่งที่เรียกว่า regulated capitalism คือมีการดูแลบ้าง มีการควบคุมบ้าง อย่าปล่อยให้อนาคตของชาติ เป็นไปตามยถากรรมเลย มาช่วยกันดูแล หรือทำให้เขาดูกันดีกว่า อย่าปล่อยจนวันหนึ่งลูกหลานของเรา มาถามเราว่า “แม่ครับพ่อครับ การทำสาธารณะประโยชน์มีจริงหรือครับ ผมเห็นแต่ในพิพิธภัณฑ์ หรืออนุสรณ์สถาน...” ฯ
สักวาว่าด้วย 'สาธารณะ'
20:02
bandon
วิหารทานก็เช่นกัน วัดวาอารามทั้งหลายที่เราเห็นกันอยู่ทุกวัน หาใช่เป็นของเจ้าอาวาส หาใช่เป็นของเจ้าคณะตำบล อำเภอ จังหวัด ภาค หาใช่เป็นของสมเด็จพระสังฆราช หาใช่เป็นของทายกทายิกาผู้มีศรัทธานำปัจจัยมาถวายสร้างวัด หากแต่เป็นของสงฆ์ทั้งหลาย ตั้งแต่พระพุทธเจ้าลงมา จนถึง สมมติสงฆ์ ทั่วสังฆมณฑล ร่วมกันเป็นเจ้าของ หรืออีกนัยหนึ่ง วัดวาอารามสิ่งก่อสร้างถาวรวัตถุทั้งหลายนั้น "เป็นของสาธารณะ"
นี่เป็นเหตุที่ว่า ทำไมการลักของสงฆ์จึงมีโทษมาก ทำไมเพียงเศษดินเศษทรายที่ติดรองเท้าเรา ตอนเดินออกไปจากวัด จึงมีโทษเช่นเดียวกับการลักของสงฆ์ แม้ไม่มีเจตนา การใช้น้ำไฟของวัด ก็เข้าข่ายเดียวกัน หรือการไปเก็บผลไม้ในวัดกิน แม้เด็กวัด หรือพระรูปใดรูปหนึ่งอนุญาต ก็ยังอยู่ในข่ายอาการแห่งการขโมย เพราะพระรูปใดรูปหนึ่งไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้ ฆราวาสเอาของสงฆ์ไปใช้ ต้องมีภิกษุอย่างน้อย ๔ รูป หรือจตุวรรค มีมติอนุญาต กระทั่งที่ดินนั้น ฆราวาสผู้นั้นเป็นคนถวายวัดเอง หรือต้นไม้ต้นนั้นเป็นคนปลูกเอง แต่เอามาปลูกในเขตวัด ก็กลายเป็นของสงฆ์ไปโดยปริยาย ฆราวาสไม่มีสิทธิ์ถือกรรมสิทธิ์สิทธิพิเศษใด ๆ ทั้งสิ้น หรือแม้เศษกระเบื้องหลังคาเก่า ๆ อิฐผุ ๆ ก็สงเคราะห์ลงตามเหตุ และผลเดียวกัน อันนี้ไม่ได้ขู่นะ พระเณรไม่รู้จะหวงหลังคาเก่า ๆ อิฐผุ ๆ ไว้ทำไม นี่เป็นสิ่งที่ครูบาอาจารย์ ที่ท่านรู้จริงสังขารไม่เปื่อยไม่เน่า เตือนไว้ และแนะให้ชำระหนี้สงฆ์ไว้เสมอ เมื่อมีโอกาส
ก็แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับน๊อตเสาไฟฟ้าเล่า...อ่านต่ออีกหน่อยแล้วจะเข้าใจ
ครูบาอาจารย์สมัยก่อนท่านเน้นให้ทำสาธารณะประโยชน์ สาธารณะกุศล เพราะมีอานิสงส์มาก การสร้างถนน การให้แสงสว่างตามทางเปลี่ยว การสร้างสะพาน การสร้างโรงเรียน การสร้างโรงพยาบาล ฯลฯ เหล่านี้มีคุณมาก เพราะอะไร เพราะนอกจากคนทั่วไปจะได้ใช้แล้ว พระภิกษุสามเณรก็ได้ใช้เช่นกัน!!! นี่ไง...มันถึงมีอานิสงส์ไม่ต่างอะไรจากสังฆทาน วิหารทาน
พอจะเดาออกหรือยังว่า ผู้ที่ขโมยของสาธารณะไป จะมีอานิสงส์เช่นไร
ถูกต้องแล้วคร้าบ..... ก็เหมือนลักของสงฆ์นั่นเอง เพราะพระภิกษุก็ต้องใช้ไฟฟ้าเหมือนกัน ต้องใช้ท่อระบายน้ำเหมือนกัน ทำไมข้าพเจ้าถึงรู้สึกสยดสยอง ก็เพราะเห็นว่า เมื่อเขาละอัตภาพนี้ไปแล้ว เขาจะต้องไปทนทุกข์อย่างแสนสาหัส ในอเวจีมหานรก ชั่วกัปป์ชั่วกัลป์ แลกกันน็อตไม่กี่กิโล ราคาไม่กี่สตางค์ โดยที่ไม่มีแม้โอกาสจะได้รู้ว่า ทำไมเขาถึงตกนรก สงสารที่เขา ไม่มีโอกาส แม้เพียงจะได้รู้ว่า ความสุข คืออะไร เขาไปขโมยของ เอาของไปแลกเป็นเงิน เอาเงินไปใช้ซื้อสิ่งของที่จำเป็นในชีวิต แล้วก็เข้าใจว่านั่นเป็นความสุข ฉะนั้นเขาก็ทำอีก ๆ ไม่สิ้นสุด นี่ไงที่เขาว่า กรรมชั่วดึงลงต่ำ กรรมดีดึงขึ้นสูง ทำชั่วแล้วก็จะพอใจในความชั่ว ทำดีแล้วก็จะพอใจทำความดีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ฉะนั้นแล้ว เมื่อพบข่าวเช่นนี้ ข้าพเจ้าจะแผ่เมตตา ขอท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงได้เป็นสัมมาทิฏฐิโดยไว ก่อนจะสายเกินไป และขอเชิญชวนท่านทั้งหลาย มาช่วยกันแผ่เมตตาให้แก่พวกเขาเหล่านั้นด้วย พวกเขาน่าสงสารเหลือเกิน อย่าไปโกรธแค้นชิงชังเขาเลย แค่นี้เขาก็ทุกข์มากพออยู่แล้ว กระแสแห่งโทสะ เมื่อรวม ๆ กันหลายผู้หลายคน มันก็มีพลัง อาจทำให้เขาเหล่านั้นถลำลึกลงไปในความเลวมากขึ้น กระแสแห่งการให้อภัย กระแสแห่งความเมตตาสงสาร กระแสแห่งความรักความอบอุ่น อาจจะช่วยให้เขากลับตัวกลับใจ เป็นคนดีของสังคม อะไรจะประเสริฐไปกว่า เมตตาธรรมค้ำจุนโลก
อีกประการหนึ่ง การทำสาธารณะประโยชน์ อย่าคิดว่าเป็นเรื่องยาก เรื่องใหญ่ แค่เก็บขยะในแม่น้ำลำคลอง ทะเล หรือตามท้องถนนสักชิ้น ก็เป็นงานสาธารณะประโยชน์แล้ว ข้าพเจ้าเคยเดินธุดงค์ไปตามท้องถนนในต่างจังหวัด เห็นขยะตามข้างทางเป็นระยะ ๆ แล้วก็คิดว่า ถ้าคนใช้ถนนสักล้านคน จะมีสักกี่คนที่ทิ้งขยะลงข้างถนนอย่างไม่ใส่ใจ จะมีสักกี่คนที่ไม่ทิ้งขยะลงทางสาธารณะ เพราะได้รับการศึกษาดีแล้ว และจะมีสักกี่คนที่ลงจากรถ ไปเก็บขยะสักชิ้นสองชิ้น ไปทิ้งขยะ ในบริเวณที่ไม่มีพนักงานเก็บกวาดขยะ จะถึงหนึ่งคนหรือเปล่าหนอ
สุดท้ายเลย ฝากถึงคนที่บอกว่า ไม่มีเวลาไปทำบุญ ไม่มีตังค์ทำบุญ ฝากบอกเขาด้วยว่า บุญนั่นทำได้ทุกวันเลย ไม่ต้องเสียตังค์ด้วย บุญอยู่ที่ลมหายใจเรานั่นแล แค่หายใจเข้า รู้อยู่ว่าหายใจเข้า หายใจออก รู้อยู่ว่าหายใจออก วันละสักสิบคู่ (หายใจเข้า ๑, หายใจออก ๑ นับเป็น ๑ คู่) แค่นี้ก็บุญมหาศาลยิ่งกว่าสร้างวัดสร้างเจดีย์ เพราะนี่คือบุญอันเกิดจากการภาวนา บุญกิริยาวัตถุมี ๓ ได้แก่ ทานมัย สีลมัย ภาวนามัย ภาวนามัยนี่อานิสงส์สูงที่สุดเลย อย่าไปเข้าใจว่า บุญมากคือ ต้องเป็นสิ่งที่ทำยาก บางทีของง่าย ๆ หมู ๆ อย่างการรู้ลมหายใจ ถ้าเพียรทำด้วยความตั้งใจ ก็ได้บุญมหาศาลไม่แพ้บุญที่ทำโดยยากเลย
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ ฯ
อะไรเอ่ย...คืองานศพ ตอน ๘ - คุยกับผี ภาค ๓Dhammasarokikku
13:25
bandon
เอ็นทรี่นี้ สืบเนื่องมาจากงานที่ตั้งใจจะเขียน หนังสือแจกงานศพ ค้างไว้หลายเดือนแล้ว ได้ยินมาว่า การไม่มีงานคั่งค้าง เป็นอุดมมงคล จึงนำมาปัดฝุ่น เรียบเรียงเสียให้เสร็จ เพือให้เป็นมงคลชีวิต แก่ตัวผู้เขียนเอง ดังนี้
ว่าจะมีแค่ ๒ ภาค กลายเป็น ๓ ภาค Trilogy ไปจนได้ ที่ต่อไปอีกภาคหนึ่ง ก็เพราะไปอ่านเจอเรื่องเกี่ยวกับสัมภเวสีว่า พวกเขาลำบากกันอย่างไร และการอุทิศส่วนกุศล มีผลอย่างไร หากว่าผู้มาร่วมงานศพ ได้อ่าน ก็คงจะเป็นประโยชน์ไม่น้อย
ดัดแปลงจาก ปริศนาธรรมในงานศพ ให้ข้อคิดสะกิดใจ โดย พระมหาพรชัย กุสฺลจิตโต
ที่เก็บกระดูก
ยามชีวี มีอยู่ รู้กันไว้
บ้านกูใหญ่ นักหนา หาใครเทียบ
มาบัดนี้ ที่อยู่ แคบเกินเปรียบ
เคยกินเรียบ กินคด โอ้หมดกัน
จำไว้เถิด ทรัพย์ใด แสวงหา
กอบโกยมา เข่นฆ่า ให้อาสัญ
ครั้นตายลง กงเต็ก เผาไม่ทัน
ทรัพย์ใดนั้น เอาไม่ได้ สักเก๊เดียว ฯ
เรื่องที่ ๑๒๒
เด็กชายณัฐพร ครุฑานนท์ ตายจากคนเป็นสัมภเวสี
จาก หนังสือ ตายแล้วไม่สูญ...แล้วไปไหน
".. ต่อไปนี้จะเล่าเรื่องตายแล้วไปเป็นผี คือไม่ใช่กลับฟื้นหรือยังไม่เกิดเป็นคน ท่านจะได้ทราบว่า ชีวิตของคนสมัยเป็นผีนั้นมันเต็มไปด้วยความรำเค็ญเพียงใด โปรดทราบไว้ด้วย คำว่า "ผี" เป็นศัพท์ไทยสมัยก่อน ศัพท์จริงของเขาออกเสียงว่า "ปี๋" แปลว่า "มืด" แต่คนไทยเมืองใต้ ลิ้นอ่อนเกินไปนิดหนึ่ง จึงทำให้เสียงเพี้ยนไปกลายเป็นผี ศัพท์ว่าผีนี้ ดูตามภาษาบาลีที่จัดว่าเป็นแม่ภาษาก็ไม่เห็นมี บาลีเรียกผีว่า "อสุรกาย" แปลว่า มีกายไม่กล้า คือคอยหลบๆ ซ่อนๆ ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าประชาชน เหมือนคนผีๆ ที่คอยหลบๆ ซ่อนๆ เกรงเขาจะลงโทษเพราะตนมีความผิด
ผีนี้คนเรารวมหมด คือยกยอดเอาตั้งแต่สัมภเวสีจนถึงพรหมรวมเรียกว่า "ผี"
ผีถ้าว่ากันตามที่ปรากฏมีอยู่ ๒ พวกคือ
พวกที่หนึ่ง ได้แก่ผีประเภทรับผลของกรรม คือมีความสุขเพราะบุญบันดาล หรือมีความทุกข์เพราะการบีบคั้นของบาป
พวกที่สอง ที่เรียกว่า "สัมภเวสี" แปลว่า ผีที่ต้องแสวงหาที่เกิด คือตายเมื่อยังไม่ถึงกำหนดอายุขัย เป็นการตายเพราะอกุศลบางอย่างเข้ามาตัดรอนชีวิต ที่พวกชาวบ้านเรียกว่า "ผีตายโหง" นั่นเอง พวกนี้ตายแล้วยังไม่เสวยผลความดีหรือความชั่ว คือยังไม่ไปนรกหรือสวรรค์ ต้องรอจนกว่าจะสิ้นอายุขัย จึงจะได้รับผล การตายประเภทนี้ ถ้าพบท่านผู้รู้จริงๆ ท่านยับยั้งไม่ให้ตายได้
อย่าง ท่านอายุวัฒนกุมาร จะต้องตายเมื่อเป็นเด็กเล็ก เพราะอกุศลกรรมบีบคั้น ครั้นเมื่อพ่อแม่นำไปให้พระพุทธเจ้าช่วย พระองค์สงเคราะห์ตัดกรรมนั้นให้ด้วยอำนาจพระรัตนตรัย ในที่สุดท่านอายุวัฒนกุมารกลับ มีอายุอยู่มาได้ถึง ๑๒๐ ปีจึงตาย
ท่านผู้อ่านจะได้รับทราบเรื่องของผีที่เรียกว่า "สัมภเวสี" ต่อไปนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ ตำบลบางแพ อำเภอบางแพ จังหวัดราชบุรี ท่านผู้เล่าเรื่องนี้ให้ฟังชื่อ "ร.ต.สุภักดิ์ อนุกูล" ท่านเล่าให้ฟังว่า เมื่อวันที่ ๔ พฤศจิกายน ๒๕๐๙ เวลาประมาณ ๐๗.๐๐ น. เด็กชายณัฐพร ครุทานนท์ ชื่อเล่นๆ ว่า "หนุ่ม" เป็นบุตรชายคนรองสุดท้ายของนายสุนทร-นางสุภาพ ครุทานนท์ อยู่บ้านเลขที่ ๔๑/๓ ตำบลบางแพ ได้รับอุบัติเหตุถูกสายไฟฟ้าที่ขาดห้อยอยู่ดูดถึงแก่ความตาย เรื่อง ของความตายนี้ ทางพระท่านถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา เพราะว่าไม่ว่าใครทั้งสิ้นที่เกิดมาแล้วก็ต้องตายเหมือนกันหมด จะตายด้วยโรคอะไรหรืออาการอย่างไร ในที่สุดก็ตายเหมือนกัน พระท่านสอนไม่ให้เสียใจเพราะเหตุแห่งความตายมาถึง คนรับฟังมีมาก แต่รับปฏิบัติคือตัดใจไม่ยอมเศร้าโศกถึงคนตายนี้หายาก เรื่องของการระงับความเศร้าโศกอาลัยในเมื่อมีคนที่รักตายนี้ เป็นเรื่องที่ทำได้ยากอย่างยิ่ง คนที่จะทำได้แน่นอนไม่มีอารมณ์หวั่นไหวในเรื่องของความตายนั้น ท่านว่ามีพระอรหันต์เท่านั้นที่จะเห็นเรื่องของความตายเป็นของปกติธรรมดา เหมือนเห็นใบไม้ที่แกว่งจนล่วงลงจากต้น ไม่มีความรู้สึกเสียดายห่วงใยใดๆ ถ้าว่ากันตามภาษาชาวบ้าน ถ้ามีคนตายเกิดขึ้นที่บ้านใคร คนที่เกี่ยวข้องเช่นสามีหรือภรรยาของผู้ตายไม่ร้องไห้แสดงความเสียใจ เขาก็หาว่าเป็นคนใจจืดใจดำ กลายเป็นคนไม่ดีไปเสียอีก ต้องแสดงออกถึงความเศร้าโศกรำพัน นั่นแหละเขาจึงจะนิยมว่าเป็นคนดี รักกันจริง เรื่องของความเห็นของพระกับชาวบ้านไม่ใคร่จะลงกันก็อีตอนนี้แหละ
เป็นอันว่า เมื่อเด็กชายณัฐพรลูกชายตาย คุณสุนทร และคุณสุภาพก็ต้องร้องไห้ตามแบบฉบับของชาวบ้านที่รักลูกทั่วโลก มีการทำบุญตามพิธีสงฆ์ คือพระมาสวดและก็เลี้ยงพระ ในที่สุดก็ยังไม่เผาเอาไปเก็บไว้ที่โกดังวัดใกล้บ้าน เป็นสุสานทำเป็นตัวตึก ท่านผู้เล่าให้ฟังคือ ร.ต.สุภักดิ์ ได้บอกว่าในระยะที่เด็กชายหนุ่ม หรือณัฐพรตายตอนแรก ๆ ยังไม่มีอะไรปรากฏการณ์ เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนครบ ๘ เดือนเศษ ค่ำวันหนึ่ง น.ส.เฉลียง เด็กที่มาอยู่บ้านนายสุนทร หลังจากเด็กชายหนุ่มตายไปแล้ว และไม่เคยรู้จักเด็กมาก่อน
น.ส.เฉลียง อายุ ๑๖ ปี ขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานอยู่นั้น ก็เกิดร้องกรี๊ดขึ้นมาเฉย ๆ ทุกคนในบ้านพากันแปลกใจ จึงเข้าไปถามสาเหตุ ที่ร้องส่งเสียงแสดงความหวาดกลัวนั้น น.ส.เฉลียงได้บอกแก่ทุกคนที่เข้าไปถามว่า "เห็นเด็กชายคนหนึ่ง อายุประมาณ ๓ ปี เข้ามาทางช่องกระจกบานเกล็ด พร้อมกันนั้นก็มีพระสงฆ์ ๒ องค์ตามมา เมื่อทันกัน พระทั้ง ๒ องค์ก็ช่วยกันจับเด็กชายคนนั้น คนละแขน พาออกไปทางช่องกระจกบานเกล็ด เธอเห็นอย่างนั้น ก็ตกใจกลัวจึงร้องออกมา และเด็กคนที่เห็นนั้นมีรูปร่างหน้าตา เหมือนภาพถ่ายเด็กที่แขวนอยู่ที่ห้องรับแขก" เรื่องที่ น.ส.เฉลียง บอกนั้น สร้างความสนใจแก่ทุกคนในที่นั้น เป็นพิเศษ เพราะเด็กชายหนุ่มตายเมื่ออายุ ๓ ปี จึงพากันสนใจ และแปลกใจไปตาม ๆ กัน
วิญญาณของเด็กชายหนุ่มเข้าทรง
ต่อมาอีกไม่กี่วัน น.ส.เฉลียง ทำงานอยู่กลางลานบ้าน ก็เกิดล้มลงเฉย ๆ มีอาการมือเท้าเกร็ง มีเสียงร้องคล้ายเด็กร้องไห้ นางสุภาพเข้าไปสอบถามอยู่นาน เกือบชั่วโมง น.ส.เฉลียงจึงพูดด้วย แต่ไม่ได้พูดด้วยสำเนียงเดิม ที่เคยพูด กลับออกเสียงเป็นเสียงเด็ก บอกชื่อตัวเองว่า "หนูชื่อหนุ่ม คิดถึงแม่สุภาพถึงได้มา คิดถึงพ่อ คิดถึงน้องและครูปั๊ก" (ตามสำเนียงที่เด็กชายหนุ่ม เคยเรียก ร.ต. สุภักดิ์ ออกสำเนียงเป็นปั๊กเสมอ เพราะยังพูดไม่ค่อยชัด) แล้วสั่งว่า "วันพรุ่งนี้อย่าให้ครูปั๊กไปไหน หนุ่มมีธุระจะคุยด้วย"
เมื่อพูดจบ อาการของ น.ส.เฉลียง ก็เป็นปกติ ร.ต.สุภักดิ์ บอกว่าบ้านของเขา อยู่ติดกับบ้านของนายสุนทร ทั้งสองมีความสนิทสนมกันมาก เด็กชายหนุ่มก็มีความสนิทสนมกับ ร.ต.สุภักดิ์ มาก เคยมาหา ร.ต.สุภักดิ์ และเคยติดตามไปในที่ต่าง ๆ เป็นปกติ คุณสุภักดิ์ เป็นคนโสดและมีนิสัยรักเด็ก บางคราวเขาจะเพาะถั่วงอกเพื่อทดลอง เด็กชายหนุ่มก็มาช่วยทำงาน ทำตามประสาเด็ก และชอบซักถามเพื่อความเข้าใจ คุณสุภักดิ์รัก และชอบในความสนใจของเด็กชายหนุ่มมาก
ต่อมาเมื่อเด็กชายหนุ่มต้องตาย เพราะถูกกระแสไฟฟ้าดูด คุณสุภักดิ์ก็เอาถั่วงอก ที่เด็กชายหนุ่มช่วยปลูกนั้น มาผัด และถวายพระ อุทิศส่วนกุศลไปให้ เมื่อทราบจากนางสุภาพว่า เด็กชายหนุ่มต้องการพบ ตอนแรก ๆ ก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่เพื่อจะทราบความจริงว่า เด็กชายหนุ่มจะมาเข้าทรงจริง หรือ น.ส.เฉลียง จะเล่นตลกกันแน่ จึงคอยพบตามเวลาที่เด็กนัดไว้
วันนั้นเป็นวันที่ ๒๑ มิถุนายน เวลาประมาณ ๑๙.๐๐ น. น.ส.เฉลียง ก็มีอาการเหมือนเดิม คือมีอาการคล้ายเป็นลมหน้ามืดแล้วก็ล้มลง เป็นอันว่าทราบทั่วกันว่า อาการอย่างนั้นปรากฏก็แสดงว่า วิญญาณของเด็กชายหนุ่มเข้าทรง เมื่อเข้าทรงแล้ว ก่อนจะถามถึงใคร เด็กชายหนุ่มก็ถามหาครูปั๊ก ถามว่า "วันนี้ครูปั๊กมาหรือเปล่า" เมื่อร.ต.สุภักดิ์ตอบว่า "มาและอยู่ที่นี่แล้ว" วิญญาณของเด็กชายหนุ่มก็พูดว่า "หนุ่มคิดถึงครูปั๊กมาก" เขาถามว่า "เวลานี้หนุ่มอยู่ที่ไหน" ตอบว่า "ขณะนี้หนุ่มอยู่ที่ตึก" ถามว่า "ตึกที่หนุ่มอยู่ตั้งอยู่ที่ไหน" ตอบว่า "อยู่ที่วัดใกล้ๆ บ้านนี่เอง"
เป็นอันทราบได้ว่า วิญญาณของเด็กชายหนุ่มอยู่ที่สุสานวัดใกล้บ้านนั่นเอง เพราะสุสานคือที่เก็บศพเขาทำเป็นตึก ถามว่า "หนุ่มอยู่คนเดียวหรือมีเพื่อนอยู่ด้วย" ตอบว่า "มีพระอยู่ด้วยสององค์ และคนอื่น ๆ อีกหลายคน แต่หนุ่มไม่รู้จักชื่อเขาเหล่านั้น"
เรื่องการสนทนาระหว่าง ร.ต.สุภักดิ์กับวิญญาณของเด็กชายหนุ่ม เป็นเหตุให้ทราบข้อเท็จจริงที่เป็นข่าวลือกันมานานแล้วว่า คนที่จะต้องตายโหง คือผูกคอตาย ดำนํ้าตาย เป็นต้น ส่วนใหญ่ที่แก้ไขฟื้นคืนชีพมาแล้ว มักจะเล่าให้ฟังว่า ขณะนั้นไม่รู้ตัวว่าทำอย่างนั้น แต่กลับเห็นว่าตนเองกำลังเพลิดเพลินกับอะไรสักอย่างหนึ่ง บาง คนก็บอกว่ามีคนมาท้าให้ไปตีกัน จะนำเรื่องที่พบมานี้มาเล่าให้ท่านทั้งหลายฟัง เพื่อเป็นการรับรองเรื่องของเด็กชายหนุ่มหรือณัฐพรคนนี้สัก ๒ เรื่อง ขอเล่าสั้นๆ
คนผูกคอตาย
เรื่องแรก เกิดขึ้นในเขตจังหวัดสุพรรณบุรี อำเภอบางปลาม้า รายนี้เป็นผู้หญิงชื่อ "จันทร์" ลูกชายพาหญิงสาวคนหนึ่งมาเพื่ออยู่ร่วมเป็นสามีภรรยา เป็นลูกของคนที่ค่อนข้างจะมั่งคั่งสักหน่อย ท่านแม่ก็พอใจในลูกสะใภ้ พอเวลาล่วงเลยไป ๓ วัน เป็นระยะเวลาสมควรที่จะไปติดต่อรับรองเรื่องบุตรพาลูกสาวเขามา แกก็แต่งตัวเรียบร้อยออกเดินทางจากบ้าน เพื่อจะไปบ้านบิดามารดาของลูกสะใภ้ เพราะเป็นคนรู้จักกันดี บิดามารดาฝ่ายหญิงก็ทราบว่าลูกชายของแม่จันทร์คนนี้พาลูกสาวของเขามา ก็ไม่มีความรังเกียจ ส่งข่าวมาเพื่อให้ไปรับรองตามประเพณี เมื่อออกจากบ้านไปแล้วแทนที่แกจะไปบ้านฝ่ายหญิง ปรากฏว่าแกแวะไปที่ป่าช้าวัดใกล้ๆ กับส้วม แกไต่ขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง บังเอิญขณะนั้นมีพระสงฆ์รูปหนึ่งท่านกำลังนั่งถ่ายอุจจาระอยู่ในส้วม ท่านเห็นเหตุการณ์ตลอด ท่านบอกว่าท่านเห็นแม่จันทร์คนนั้นได้ขึ้นไปบนต้นไม้ มีหญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกคนหนึ่งขึ้นตามไปเมื่อทั้งสองคนขึ้นไปบน ต้นไม้เรียบร้อยแล้ว หญิงชื่อจันทร์นั้นก็เปลื้องผ้าสไบออก และเอาชายหนึ่งผูกกับกิ่งไม้ เอาอีกชายหนึ่งผูกที่คอ เมื่อผูกเสร็จหญิงที่ขึ้นตามไปนั้น ก็เอาเท้าถีบแม่จันทร์ให้ตกลงมา ร่างห้อยกับกิ่งไม้ แล้วหญิงคนนั้นก็ขึ้นเหยียบสองบ่าช่วยขย่มพระที่กำลังถ่ายอุจจาระเห็นเข้า อย่างนี้ก็ตกใจ รีบออกจากห้องส้วมวิ่งเข้าไปถึงต้นไม้และไต่ต้นไม้ขึ้นไปช่วยแก้ให้แม่ จันทร์พ้นอันตราย พระท่านว่าท่านไม่เห็นหญิงที่เหยียบบ่าลงสวนมาเลย และก็ไม่ทราบว่าหายไปทางไหน เมื่อท่านแก้ให้แม่จันทร์ลงมาแล้ว ด้วยเหตุที่ท่านส่งเสียงเอะอะโวยวายด้วยความตกใจ เป็นเหตุให้เพื่อนพระและคนที่อยู่ใกล้เคียงมากันหลายคน ต่างช่วยกันปฐมพยาบาลเพื่อแก้ไข
เมื่อฟื้นแล้วสอบถามเรื่องที่มาผูกคอตายและหญิงคนที่มาช่วยให้ตายเร็วเข้า แม่จันทร์ตอบว่า "ไม่รู้ว่าผูกคอตายตามที่ปรากฏ" แกบอกว่าขณะที่ออกจากบ้าน ก็ประสงค์จะไปติดต่อทาบทามขอขมาเรื่องลูกชายพาลูกสาวเพื่อนบ้านมา แต่เมื่อออกจากบ้านปรากฏว่ามีขบวนแห่ มีคนมากเขากำลังเล่นรำกัน คงจะเป็นกลองยาว เพราะสมัยนั้นกำลังนิยมกลองยาว แกก็เข้าไปรำกับเขา ขณะที่ถูกแก้ให้ฟื้นนั้นกำลังรำเพลิน ได้ยินเสียงพระเรียกให้กลับ แกจึงกลับมา
นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่เป็นหลักฐานยืนยันว่า พวกที่จะต้องตายโหง มักจะมีวิญญาณอื่นมาชักนำให้เห็นอาการที่จะทำลายตัวเองเป็นเรื่องที่ไม่ร้าย แรง คือทำให้เกิดความเพลิดเพลินในทางสนุกไปเสีย
คนดำนํ้าตาย
อีกเรื่องหนึ่ง เกิดขึ้นในเขตตำบลโรงเฆ่ อำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร คนนี้ชื่อ "มาก" เมื่อปี ๒๔๙๗ ปรากฏว่าเป็นฤดูนํ้ามาก นายมากแกนั่งจักตอกอยู่บนชานเรือนพร้อมด้วยเพื่อนบ้านหลายคนมานั่งจักตอกรวม กัน และคุยกันเพื่อแก้รำคาญ ขณะที่นายมากนั่งจักตอกอยู่ อยู่ๆ แกก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินลงไปที่บันได ขณะนั้นนํ้าท่วมพื้นดินมีระดับเกือบถึงชานเรือน เมื่อแกลงบันไดไปแล้วก็เลยลงไปในนํ้า ดำนํ้าลงไป พวกเพื่อนบ้านคิดว่านายมากคงจะร้อนมาก ถึงได้ลงนํ้าไปทั้งๆ ที่มือถือมีด แต่เมื่อแกดำลงไปในนํ้าเป็นเวลานานเกินไป พวกเพื่อนบ้านเกิดสงสัยจึงลงไปดู เพื่อนบ้านคนหนึ่งดำนํ้าลงไปสำรวจ พบนายมากนั่งกอดบันไดอยู่ จึงช่วยกันดึงเอาตัวขึ้นมา ต้องทำปฐมพยาบาลกันอย่างหนัก เพราะปรากฏว่าแกกินนํ้ามากเกินไป เมื่อแก้ไขฟื้นแล้วเพื่อนบ้านถามว่า "ลงไปในนํ้าทำไม"
แกตอบว่า "ขณะที่นั่งจักตอกอยู่ด้วยกันนั้น มีคนมาท้าให้แกไปตีกับเขา" ปกติแกเป็นคนไม่ยอมกลัวคน แต่ไม่ข่มเหงใคร ถ้าใครมารุกราน นายมากก็ไม่ยอมงอมืองอเท้าสู้ชนิดเข็มเย็บตาทีเดียว มาคราวนี้เมื่อมีคนมาท้าถึงที่บ้าน แกบอกว่า "เขาขึ้นมาท้าบนชานเรือน ก็เลยลุกขึ้นและเอามีดที่เป็นเครื่องมือจักตอกนั่นแหละ ไปสู้กับผู้บังอาจมาท้าแก" ขณะที่เพื่อนแก้ไขอยู่นั้น แกบอกว่า "กำลังสู้กันนัวทีเดียว"
นี่ แหละท่านทั้งหลาย คนที่จะตายโหง คือตายด้วยอุบัติเหตุ มักจะมีเหตุอื่นมาทำให้หลงผิด เรื่องอย่างนี้เคยรับฟังมาหลายสิบราย มีเรื่องคล้ายคลึงกัน จึงเป็นเหตุให้ชวนสันนิษฐานว่า คนที่จะตายโหง มีผีมาหลอกล่อให้ตาย เพราะบางคนที่มีทุกข์ยิ่งกว่าคนที่ฆ่าตัวตาย เขายังไม่ยอมตาย คนที่ฆ่าตัวตายบางคนมีเรื่องกระทบใจนิดเดียวก็ฆ่าตัวตาย
ตอนนี้ขอวกเข้าเรื่องของเด็กชายหนุ่มต่อไป เธอมาบอกว่า "หลัง จากพระ ๒ องค์นั้นมาบังคับ คือจับมือให้จับสายไฟฟ้าแล้ว รู้สึกว่ามีกายอีกกายหนึ่ง (โดยเธอใช้คำพูดว่ามีตัวอีกตัวหนึ่ง) เกิดขึ้น เห็นตัวเดิมนอนนิ่ง ส่วนตัวที่เกิดภายหลังก็มีสภาพรูปร่างเหมือนตัวเดิมทุกอย่าง พระ ๒ องค์นั้นบังคับให้ไปอยู่ด้วย โดยช่วยกันจูงมือให้เดินตามไป กำลังเธอสู้พระ ๒ องค์ไม่ได้ ก็จำต้องเดินไปกับพระทั้ง ๒ องค์นั้น" เมื่อพูดจบเธอก็บอกว่า "เมื่อหนุ่มไปอยู่กับพระใหม่ๆ ครูปั๊กเอาถั่วงอกที่หนุ่มช่วยปลูกผัดถวายพระ แล้วอุทิศส่วนกุศลส่งไปให้นั้น หนุ่มได้รับและกินแล้วอร่อยดีเหมือนกัน แต่เผ็ดมากไปหน่อย หนุ่มไม่ชอบเผ็ดมาก"
ตรงนี้น่าคิด ที่คนทั้งหลายเข้าใจว่าผีจะคอยกินอาหารที่คนจัดสำรับให้นั้น เรื่องของเด็กชายหนุ่มยืนยันว่า จะได้กินต่อเมื่อทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ไม่ใช่เอาสำรับกับข้าวไปวางข้างโลงแล้วก็เรียกผีให้มากิน ร.ต.สุภักดิ์รับปากว่าจะทำบุญส่งไปให้ใหม่ รุ่งเช้าก็เอาถั่วงอกผัดถวายพระ คราวนี้ไม่ใส่พริกด้วยเกรงว่าเด็กชายหนุ่มจะเผ็ด อีกสองสามวันวิญญาณเด็กชายหนุ่มมาเข้าน.ส.เฉลียงบอกว่า "ถั่วงอกที่ทำบุญไปให้นั้นได้กินแล้วอร่อยมาก ขอบใจครูปั๊ก ครูปั๊กใจดีมาก หนุ่มรักครูปั๊กมาก" แล้วก็บอกว่า "หนุ่มอยากกินองุ่น ขอให้ช่วยหาองุ่นถวายพระแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้หนุ่มด้วย" (คำว่าอุทิศนั้นก็คือการกรวดนํ้านั่นเอง แต่อันที่จริงไม่ต้องกรวดนํ้าก็ได้ใช้ภาษาพูดธรรมดา บอกขออุทิศผลบุญที่ทำนี้ให้แก่ผู้ตายชื่อและนามสกุลอะไร ให้โมทนาในผลบุญทั้งหมดนี้ ผู้ตายก็จะได้รับผลบุญนั้น)
ร.ต.สุภักดิ์ ก็รับคำแล้วก็จัดองุ่นถวายพระอุทิศส่วนกุศลไปให้ คราวนี้ร.ต.สุภักดิ์ก็คิดว่าผีอื่นก็คงต้องการเหมือนกัน การอุทิศส่วนกุศลจึงแผ่เสียหมดจักรวาล
ต่อมาเมื่อวิญญาณของเด็กชาย หนุ่มมาเข้าสิงน.ส.เฉลียงบอกว่า "องุ่นหนุ่มไม่ได้กินเลย เด็กบ้านํ้าลายไหลยืดข้างบ้านแย่งกินหมด เวลาครูปั๊กบอกให้ทำไมบอกให้คนอื่นด้วยล่ะ คือเด็กบ้านํ้าลายไหลยืดคนนั้นมันตัวโตกว่าหนุ่ม มันแย่งหนุ่ม หนุ่มสู้มันไม่ได้ หนุ่มก็เลยอด"
ร.ต.สุภักดิ์รับปากว่า "ต่อไปจะส่งให้หนุ่มคนเดียว" หนุ่มกล่าวขอบคุณแล้วก็ลากลับไป ผีบ้านํ้าลายไหลยืดข้างบ้านที่เด็กชายหนุ่มบอกนั้นคือ เด็กชายธีระ ยุทธ บุตรชายนางสังเวียน ถูกสุนัขบ้ากัดตาย เมื่อก่อนตายอาการของโรคคือพิษสุนัขบ้ากำเริบ มีอาการนํ้าลายไหลและร้องคล้ายเสียงสุนัข เธอตายเมื่ออายุ ๗ ปี ส่วนเด็กชายหนุ่มตายเมื่ออายุ ๓ ปี ตัวเธอจึงโตกว่า
เรื่องร่างกายของผีนั้นเมื่อฟังเรื่องนี้แล้ว ก็เป็นเหตุให้ได้รับความรู้ใหม่ ตามที่ทราบมาตามบาลีว่า เทวดา นั้นเมื่อปรากฏวาระแรกก็เป็นหนุ่มเป็นสาวทันที ไม่มีใครเป็นเด็กและก็ไม่มีแก่หรือร่างกายร่วงโรย สำหรับผีประเภทสัมภเวสีนี้ กลับมีร่างกายไม่เสมอกัน คือตอนตายร่างกายมีสภาพอย่างไร เมื่อเป็นผีก็คงมีสภาพอย่างนั้น ตายเมื่อเด็กก็เด็กตลอดไป ตายเมื่อแก่ก็แก่ตลอดกาล เป็นความรู้ ใหม่ที่รับทราบ ถ้าจะถามว่าเชื่อหรือไม่ ก็ขอตอบว่าลองเชื่อไว้พลางๆ ก่อน เพราะเป็นเรื่องที่ผีบอกเอง ผีบอกเรื่องผีไม่เชื่อ แล้วจะมัวเชื่อคำบอกเล่าของคนที่ไม่เคยเห็นผีได้อย่างไร
ร.ต.สุภักดิ์ เองบอกว่า ตามปกติแกก็ไม่ใคร่เชื่อเรื่องผีสางนางไม้อะไร แต่เมื่อมาประสบเข้ากับเรื่องของเด็กชายหนุ่มนี้เข้า รู้สึกว่าเชื่อจนหมดสงสัย เพราะพยายามพิสูจน์หาความจริงอยู่เสมอ มีคราวหนึ่งที่วิญญาณของเด็กชายหนุ่มมาเข้าสิงน.ส.เฉลียงบอกว่า "อยากดูทีวี" เขาจึงเปิดเครื่องทีวีให้ดู น.ส.เฉลียงนั่งหลับตาพริ้มหันหน้าไม่ตรงกับตู้ทีวี แต่เมื่อถูกถามถึงรูปร่างลักษณะของผู้แสดงละครในทีวีขณะนั้น ก็บอกได้ตรง ถามว่าขณะนี้คนนั้นกำลังทำอะไร หยิบอะไร เอามือวางไว้ที่ใด ก็บอกได้ตรงทุกอย่าง ร.ต.สุภักดิ์บอกว่า "ถ้าจะลองนั่งอย่างนั้นบ้าง จะไม่เห็นภาพในจอทีวีเป็นอันขาด"
และก็ยังพิสูจน์แบบอื่นๆ อีกหลายวาระ เป็นที่น่าอัศจรรย์เวลาที่วิญญาณเด็กชายหนุ่มเข้ามาสิงน.ส.เฉลียงนั้น บอกอะไรได้ถูกต้องตามที่ถาม ทั้งๆ ที่เรื่องราวอย่างนั้นเป็นความลับ นอกจากเขาเท่านั้นเป็นผู้รู้แต่ผู้เดียว นี่ก็เป็นอีกตอนหนึ่งที่ทำให้ร.ต.สุภักดิ์จำต้องเชื่อเรื่องของวิญญาณ
ตามที่เอาเรื่องนี้มาเล่าให้ฟัง ก็มิได้มีความมุ่งหมายให้ท่านทั้งหลายเชื่อเรื่องผีเจ้าเข้าสิงแต่ประการใด เห็นว่าเรื่องนี้พอจะลงกันได้กับพระสูตร ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนไว้ว่า "เมื่อคนตายไปจากโลกนี้ ผู้ที่หวังสงเคราะห์ผู้ตาย ท่านให้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ท่านผู้ตายจึงจะได้รับ ไม่ใช่เอาสำรับไปวางไว้ให้"
สมัย ที่อาตมายังรับนิมนต์สวดพระอภิธรรม เคยเห็นบ่อยๆ เกือบทุกราย เมื่อเวลาพระจะให้ศีล เจ้าภาพก็ไปเคาะข้างหีบศพบอกคนตายว่า "พระจะให้ศีลแล้วขอจงตั้งใจรับศีล" เวลาที่จะถวายอาหารพระ ก็เอาสำรับกับข้าวไปตั้งไว้แล้วก็บอกคนตายว่า "เอาข้าวมาให้แล้ว กินข้าวเสียเถอะ" เมื่อเห็นและได้ฟังแล้วก็รู้สึกหนักใจ ด้วยทราบมานานแล้วว่าการทำอย่างนั้น ผีไม่มีโอกาสจะได้กิน
อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ขณะ ทำบุญเพื่อให้คนตาย ส่วนใหญ่มักจะมีของที่เป็นศัตรูกับบุญผสมอยู่ด้วย เช่น ล้มวัว ล้มควาย ฆ่าเป็ด ฆ่าไก่ เป็นต้น เวลาพระให้ศีล เวลาถวายทาน เวลาพระสวดหรือเทศน์ เจ้าภาพไม่ว่าง เมื่อเวลาอุทิศส่วนกุศลผีจะรับบุญจากไหน
ทางที่ดี ถ้าญาติฉลาด ก็เผื่อเหนียวไว้ก่อน พอตายปั๊บไม่ต้องทำบุญมาก แต่ทำบุญให้ได้บุญชัดๆ คือหาอาหารชนิดที่ไม่มีบาป ผ้าไตร ๑ ไตร พระพุทธรูป ๑ องค์ ถวายเป็นสังฆทานกับพระสงฆ์ ทำเงียบๆ อย่าให้มีเหล้ายาปลาปิ้ง อย่าทุบไข่แม้แต่ลูกเดียว เมื่อทำบุญเสร็จ ก็ให้อุทิศส่วนกุศลให้เฉพาะคนที่ตาย ไม่ให้ใครอื่นทั้งหมด ถ้าทำอย่างนี้ คนที่ตายไปเป็นสัมภเวสีจะได้รับผลบุญทั้งหมดทันที จะมีความสุข มีความผ่องใส มีความอิ่มเอิบ เมื่อเข้าถึงอายุขัยเมื่อใด ท่านพวกนี้ก็จะไปถึงด้านสวรรค์ก่อน.."
หวังว่า คงได้ความรู้ วิธีปฏิบัติ และหายสงสัย เรื่องเข้าองค์ทรงเจ้า และสัมภเวสีไปบ้าง ไม่มากก็น้อย เรื่องของการทำให้เพลิน ข้าพเจ้าเองก็เคยประสบมาเหมือนกัน ลองอ่านแล้วไปพิจารณาดูเองนะครับไม่รู้ว่า เป็นฤทธิ์เหล้าหรือเปล่า สมัยก่อนยังไม่ได้ห่มผ้ากาสาวพัสตร์ ข้าพเจ้าเป็นยอดมนุษย์ขี้เมา เมากลับบ้านเป็นประจำ และทางกลับบ้านก็ต้องผ่านทางถนนรัชดาภิเษก ปกติถ้าเมากลับบ้าน จะขับรถช้าลง เหลือแค่ ๖๐-๘๐ กม./ชม. (จากความเร็วปกติ ๑๔๐ กม./ชม. ขึ้นไป) วันนั้นเมามากเป็นพิเศษ ตาเกือบจะปิด ก็ฝืนขับไปช้า ๆ ดูไฟถนนเอา พอมาถึงโค้ง ที่ดาราเขาไปตายกันเยอะ ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ ๆ แล้วมีผ้าผูกเยอะ ๆ หน่ะ(แต่ตอนขับไปนี่ ไม่รู้นะว่าตรงนั้นเป็นโค้งร้อยศพ) ปรากฏว่า แสงไฟส่องถนนเรียงรายออกไปทางด้าน "ขวา" คือถ้ามองแต่ไฟนี่ จะเข้าใจว่า ถนนเป็นถนนโค้งขวา เอ๊ะ...แต่เราขับผ่านทางนี้ประจำ จำได้ว่า ตรงนี้มันเป็นทางโค้งซ้าย นี่หว่า ขยี้ตาแล้วก็เห็นเหมือนเดิม เลยเข้าซ้าย จอดรถสักพักหนึ่ง แล้วขับรถต่อ พอเหตุการณ์ผ่านไปแล้วถึงมานึกย้อน และเข้าใจว่า ที่เขามาตายกันตรงนี้เยอะ ๆ ก็คงเป็นเพราะเหตุนี้
ดัดแปลงจาก ปริศนาธรรมในงานศพ ให้ข้อคิดสะกิดใจ โดย พระมหาพรชัย กุสฺลจิตโต
ฝากไว้สะกิดใจ
หากความจริง ใครยัง ไม่เคยคิด
ว่าชีวิต ไม่แน่ "เดี๋ยวก็ตาย"
น่าเป็นห่วง คนเช่นนี้ ช่างมากมาย
ไม่รับจริง ช่างน่า สงสารเอย ฯ
ความจริงเนื้อหาของหนังสือ ใกล้หมดนานแล้ว เหลือก็แต่ข้อคิดสะกิดใจ ที่พระมหาพรชัยเมตตาให้มา ซึ่งก็มาหมดสต็อกเอาในตอนนี้ และของมหาโอ๊ต ซึ่งท่านนำไปอัพไว้บนบล็อกของท่านเรียบร้อยแล้ว จะนำมาไว้ที่นี่อีก ก็คงจะซ้ำซ้อน เหลือเพียงคำแปลของบทสวดอภิธรรม ซึ่งจักนำมาอัพไว้ในตอนหน้า
ว้า...นึกว่าจะจบในตอนนี้แล้วเชียว ที่สุดก็ต้องขอค้าง ไปจบในตอนหน้า จักได้เป็นมงคลแก่ตัวเองเสียที ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคล สมบูรณ์พูลผล จงมีแก่ท่านทั้งหลาย ที่ติดตามอ่านมา ตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้ ทุกประการเทอญ ฯ
ของแถมครับ ฉลองที่เพิ่งสามารถทำให้หน้าเอ็นทรี่มีเสียงธรรมะได้ เอาเรื่องของคนระลึกชาติได้ไปฟังสัก ๒ เรื่องเป็นไง
